ΟΛΙΚΗ ΕΠΑΝΑΦΟΡΑ
Ποιήματα 2018 – 2020
Σωτήρης Νικολακόπουλος
6940992414
E-mail sotnikolak@gmail.com
: Biblionet :Νικολακόπουλος Σωτήρης Ι
Fb : Σωτήρης Ιωάννη Νικολακόπουλος
Αισιοδοξία
Βράδιασε κλείνω πόρτες και κουρτίνες
κάνω ταμείο στη ζωή
Ολική επαναφορά.
Ποιος είμαι τελικά
το τηλέφωνο σιώπησε
την πόρτα δεν χτυπάνε,
ο ταχυδρόμος πέθανε
γράφω ποιήματα
που τα παίρνει ο βοριάς του χειμώνα
η ζωή μου άλλαξε
χαθηκαν τα πάντα.
Έφυγα δεν άφησα διεύθυνση
σκέφτομαι αυτούς που αγάπησα,
μια θολή ανάμνηση από το παρελθόν
οι μέρες μου είναι γκρίζες
όμως τα βράδια έχουν το άρωμα του βρεγμένου κήπου μου.
Αξημέρωτα ανοίγω πόρτες και παράθυρα
νέα ζωή νέο πρόσωπο
φυσάει ανάλαφρα,
περιστέρια πετούν ανάμεσά μας
ο κήπος θα γεμίσει γύρη,
μια πάχνη θα σκεπάσει το φιλί μας.
τα χείλη σου ζεστά.
Θα σου στείλω μήνυμα
-δεν με εγκατέλειψε η ελπίδα!
και επιμένω ακόμη πως μπορώ!-
Συνδαιτυμόνες κι οι δυο
στου ήλιου το ξημέρωμα,
ανατρέπουμε τις συμπληγάδες.
Μια αισιόδοξη γραμμή
γράφεται στο βάθος του Πατραϊκού τούτη την ώρα.
πετάω το γκρίζο για πάντα!
2020
Ευχή
Φίλος παράξενος αλλά καλός
τον γνώρισα στο διάβα.
Τον άγγιζα και ζουσα
και πάντα του ζητούσα.
Τον ρώτησα :
πως τάχα να σε λένε για να σε ξαναβρώ
που σήμερα μου φαίνεσαι τόσο βιαστικός.
Αυτός μου αποκρίθηκε γελώντας :
Αντίο,
δεν θα με ξαναδείς,
είμαι o χρόνος
που σου εύχομαι το αύριο να γίνει πάλι χθες.
2020
Φόβος
Ο φόβος επέρχεται κατά κύματα
και μέσα μου φωλιάζει
αόρατος εχθρός.
Βλέπω τους διπλανούς μου
φαντάσματα σκιές
Φοβάμαι.
Τα πάντα γκρεμίζονται,
το βράδυ κοιμάμαι με το φως αναμμένο
Σπαθιά πανοπλίες παραισθήσεις.
Αρκεί μια επαφή,
και οι προβλεπόμενες συνέπειες…
Με κατακλύζει ο φόβος.
τίποτα δεν με ηρεμεί, τίποτα δε με γαληνεύει,
ούτε ο κήπος μου
ούτε οι λέξεις
ούτε το ηλιοβασίλεμα…
Ακούστε με προσεκτικά,
φωνάζω
Δεν βλέπω τον εχθρό
Φοβάμαι….
Η ζωή συνεχίζεται
πια αλλιώς.
2020
Ομίχλη
Το παρελθόν είναι όνειρο
το παρόν μαστίζει καταιγίδα
δεν περνούν οι ώρες.
Ξεσκονίσαμε βιβλία
ασκούμεθα σε ένα άρρωστο κήπο,
νέοι τρόποι ύπαρξης,
διαλογιζόμαστε και το μυαλό μας φεύγει
περπατάμε στα δωμάτια,
ακούμε μουσική
κυνηγάμε την σκιά μας.
Ο αέρας είναι λίγος και στεγνός
τα πάντα άλλαξαν
Τρόμος
στην ομίχλη ενός νέου Γολγοθά.
Αλλάζει τάξη ο κόσμος
και αγκαλιάζεται σφικτά.
…..
Το μέλλον αβέβαιο…
2020
Επαναφορά
Πετάω στα ποιο μακρινά μου όνειρα
όπου μόνο Ήλιο θα ήθελα να έχει.
Χιλιάδες μελωδίες μικρών παιδιών
πόθος παρατεταμένος
μετά την αστραπή και τη φωτιά.
Ακινητοποιούμαι κοιτάζοντας τα χρώματα,
σωριάζομαι
και επιστρέφω εκεί που είχα πρωτομπουμπουκιάσει,
στον ρυθμό πατώντας πάνω της ανάγκης…
2020
Επέκεινα
Ευρίσκω την υφιστάμενη Γέφυρα
Παγιδευμένος στο πριν και στο μετά,
η λογική κυριαρχεί στο σώμα
μα μόνο ο θάνατος την καταργεί.
Κινούμε σε μονοπάτια του μυαλού
και ταξιδεύω αγεωγράφητα.
προσφέρεται ένα μοναδικό πλαίσιο
ανταλλαγής εμπειριών,
βιωμάτων και στοχασμών,
πλαίσιο αμοιβαίας μαθητείας
και αλληλοσυμπλήρωσης.
Οικοδομούμε Γέφυρα Ένωσης με το Επέκεινα
Ποτέ μην πιστέψετε πως τάχα «κείμαι ενθάδε»,
θα με βρείτε στην απογευματινή πνοή του αέρα
στα χαμόγελα τα παιδικά,
στα βουνά που αγάπησα,
στα παιδιά μου
Η βίωση της Ένωσης με το Επέκεινα
είναι συγκλονιστική
Αλλάζει το Νου
Είμαστε συνδεδεμένοι με τον Παγκόσμιο Ρου
Μη γράψετε ποτέ τ’ όνομά μου σε πέτρα
θα ξέρετε ότι θα με βρείτε τον αχό της άνοιξης
την επιμονή του ήχου της βροχής, στις μέρες του χειμώνα,
στις κουβέντες μεταξύ μας.
Ανοχή, ελευθερία!
διαμορφώνεται η κοσμική διαδρομή μας,
με τις επιλογές μας
Μην πιστέψετε ποτέ πως η αγάπη έχει τελείωση
σκεφθείτε πως θα σας περιμένω
σ’ άλλες αισθήσεις
να σας προσφέρω
αυτό που δεν σας προσέφερα σε άλλες εποχές.
Με επηρμένο νου
Χωρίς Επέκεινα, χωρίς Αγάπη
είμαστε άδειοι περιεχομένου,
άνευ ενδιαφέροντος
άνευ προστιθέμενης αξίας
Με ένα ποίημα πενιχρό
πως θα σας πάρω τη συγκίνηση απ’ τα μάτια.
Τέχνες καλές σπουδάζουμε
και έχουμε από τις θέσεις αισθήματα να δοκιμάζουμε
Σοφία – Αγάπη – Έρως κοσμική προϋπόθεση Ένωσης.
Εγρήγορση στον ορθό λόγο
Κι αν κάπου εδώ ευφάνταστα
Το ποίημα ετούτο κλείνω
όπως και από τα παράθυρα που με παρακολουθείτε
ίσως να κουραστήκατε…
μην ξεχνάμε όμως ότι
Σύζευξη με το Επέκεινα δεν νοείται Χωρίς Αγάπη
2020
Τρόμος
Τσακισμένος καιρός
πίνακες που ξέμειναν
σε άσπρους τοίχους,
μηνύματα ανορθόγραφα.
Το δέντρο σύγκορμο ριγά
και δεν υπάρχει ίχνος του ανέμου.
Βέλη και δόρατα τα πρωινά μας
όλο και κάποιους πετυχαίνουν….
Παράνομα ζούμε,
λάθρα βαδίζουμε
στις ώρες στις μέρες
φορώντας μάσκες προσωπεία,
μήπως και μας αναγνωρίσει κάποια στιγμή
ο καταδότης φόβος.
Είναι ο τρόμος της ψυχής μου
δοσμένος σε παραλλαγές….
2020
Ξενιτεμένος
Ταξίδια ατέλειωτα καβάλα στο όνειρο
καραβάνια ελπίδας
κωπηλατούν στα κύματα του Ατλαντικού,
για νέους κόσμους, για νέους θεούς
που βρήκαν τον ήλιο.
Η μισή του καρδιά βρίσκεται,
χτυπώντας δυνατά σε νέα μέρη αγαπημένα.
Με τα δικά της μάτια βλέπει τον ουρανό,
βλέπει κι εκείνη άραγε την πατρίδα που άφησε;
Αυτή που αγαπά;
Ολόκληρη γίνεται η καρδιά του όταν βρίσκεται εδώ,
που στις γιορτές φορά το άσπρο νυφικό,
σαν τη θάλασσα που έπαιζε και αγάπησε
σαν την γη που πάντα λαχταρά….
Μες στην πατρίδα η μισή κι η υπόλοιπη εκεί,
από τον τόπο που τον γέννησε μακριά,
δύο κομμάτια η καρδιά,
το ένα στην ξενιτιά,
το άλλο στέκεται εδώ, σε μέρη πατρικά.
Και κάθε που το σκέφτεται, θε’ να γυρίσει πίσω,
δεν είναι δυνατός,
ποθεί τα παιδικά του χρόνια.
νιώθει τη μυρουδιά της γειτονιάς.
Στέκεται στον πλάτανο από κάτω
-παιδί που έλεγε το ποίημα –
μη και κατέβει η μυρουδιά και σμίξει
μ’ αυτό στα αλμυρίκια που πάντα τον μεθά.
Πάντα φεύγει πάντα έρχεται
στην αγκαλιά του ονείρου,
διπλός καημός,
θάλασσα πλατιά, η ξενιτιά.
2020
Σύνοδος Αγάπης
Δρώμενο… με θεατές
ανώνυμους και επώνυμους.
κι όπως οι μέλισσες γύρο από ένα άγριο λουλούδι
όμοια και μείς σε ζωντανές έγχρωμες οθόνες…
Συμπόσιο είναι,
όλοι ήταν εκεί
ο αριστοκράτης Φαίδρος,
ο ειδικός στα νομικά Παυσανίας,
ο γιατρός Ερυξίμαχος,
ο κωμικός ποιητής Αριστοφάνης,
ο τραγικός ποιητής Αγάθων,
ο φιλόσοφος Σωκράτης,
η φιλόσοφος και μάντισσα Διοτίμα
και ο πολιτικός, ρήτορας και στρατηγός Αλκιβιάδης.
και από κοντά η τελετή,
να και η ομιλία…
Με το νήμα των λέξεων
αυτό το χρυσό του χρυσού
που βγαίνει από τα βάθη της καρδιάς του
συνδέομαι συμμετέχω…
Ανάμεσα στα εγκώμια,
διάλογος μεταξύ των συμποτών
που στόχο έχουν να διδάξουν
να γιορτάσουν τη νίκη του Αγάθωνα,
τη νίκη της Αγάπης!
Τότε ‘φάνη ο μέγας κόσμος,
μέσα στο λίκνο της χαράς,
καθηλωμένος ενώ χορεύανε
γύρω μου τα πουλιά!….
Ομοτράπεζος η Τελετή,
στιγμές ανεπανάληπτες,
εικόνες που αν τις αιχμαλωτίσεις
– τις κρατάς για πάντα μέσα σου!
φωτογραφίες συναισθημάτων
οι κραδασμοί της ψυχής!
το πνευματικό είναι εδώ.
Ομοτράπεζος και η Ομιλία
απορίες και προβληματισμοί,
κάθε στιγμή αναζήτηση.
Είναι ο λόγος
-τον κρατάς για πάντα μέσα σου!
Είναι το άνοιγμα του πνεύματος!
το πραγματικό είναι εδώ.
Ψυχή και πνεύμα
δυο πλάσματα αέρινα άυλα
Μέσα μου κάτι ξυπνάει
τώρα μπορώ
ν’ αρθρώσω την επαφή μου σ’ ένα μου ποίημα.
Παίρνοντας μια σελίδα θα βάλω
στις γραμμές της το φως….
Πέρασε η ώρα, δεν έκανε τίποτε άλλο,
με τα χέρια του να βρίσκονται σε αδιάκοπη κίνηση,
να βάζει ουρανό στις καρδίες των ανθρώπων
2020
Άτιτλο
Ακούω μουσική
ο κήπος μου χαμογελά
κι οι γλάστρες στην αυλή
μουντός καιρός, ψιλόβροχο,
οι γύρο μου ένα μέτρο μακριά…
Το χώμα μου μυρίζει γειτονιά
και η κουζίνα σκορδαλιά…
και ένα κοτσύφι απέναντι
να παριστά τ’ αηδόνι.
Στη πίσω αυλή κάθομαι
και πίνω αργά, μοναχός μου τον τούρκικο.
Γραμμωνουν ‘’ πουλιά ’’ τον ουρανό
να μας θυμίζουν την γιορτή.
Έγκλειστος…,
Χρώματα μουντά
αναδύονται στο φως
και ονειρεύομαι την προηγούμενη ζωή!.
25η Μαρτίου 2020
Αθάνατοι Έλληνες
Των αγωνιστών τη φωνή
μας φέρνει ο αγέρας,
που δώσανε τα νιάτα τους
το ‘είκοσι ένα.
Του Διάκου, ακούγεται το δίστιχο μες στο μαρτύριό του,
« Για ιδές καιρό που διάλεξε ο χάρος να με πάρει…»
Του Οδυσσέα το κορμί φωνάζει, την αδικία μαρτυρεί
« Δέστε την αντρειοσύνη μου στα βράχια πετάμενη…»
Βοά το αίμα των κλεφτών και των καπεταναίων
« Κλαίνε τα δέντρα, κλαίνε και τα λημέρια…»
Πολέμησαν δεν νοιάστηκαν τσεκούρι και φωτιά,
Πουρνό φιλούν τη μάννα τους,
Κλέφτης να βγεις, παιδάκι μου, κάμπους, βουνά να τρέχεις,
πουρνό ξεπροβοδιονται.
“Γεια σας βουνά με τους γκρεμνούς, λαγκάδια με τις πάχναις!
……….
Αέρας απόθεσε λουλούδι μυρωμένο
ή το κόψε του Θοδωρή το μαρμαρένιο χέρι!
Τιμή είναι για αυτούς
το μνήμα των ηρώων,
που σ’ αυτό το χώμα το ιερό αφήσαν το κορμί τους.
Πατρίδα ηρώων και θεών,
σπάσαν τα δεσμά τους
φλόγα και φως ολόγυρά!
Η Νίκη που ονειρεύτηκαν
εμπρός τους με φορεσιά ολόφωτη….
Και σαν πρώτα ανδρειωμένη,
Χαίρε, ω χαίρε, Ελευθεριά!”
Και η Λευτεριά ως το θάνατο κι λευτεριά ως τον Άδη…
2020
Τη Λευτεριά, τη Λευτεριά,
τη Λευτεριά ως τα ύψη
τη Λευτεριά ως το θάνατο,
τη Λευτεριά ως τον Άδη…
Άγγελος Σικελιανός
Σουλιώτες
Μπήκε στο χωριό ο εχθρός
τουφέκια ταράζουν,
τινάζονται απ’ τον ύπνο
της μάνας ο αναστεναγμός.
Λυκαυγές, σιωπηλή μια κουστωδία
κορμιά αλυσοδεμένα,
απ’ τον ύπνο ξαφνικά
βασανισμένα στα Γιάννενα να φτάσουν.
Βουβά πρόσωπα θολά βλέμματα,
παντού σκοτάδι χωρίς ορίζοντα,
ουρανός δίχως αστέρια
κακοτράχαλα βουνά μαύρα φαντάσματα.
Παλληκάρια που δεν είχαν άλλο κρίμα
παρά τη φλόγα της λευτεριάς εντός τους,
κι ήτανε φως
και δικαιοσύνη ο πόθος ο δικός τους.
Από την πίστη τους παίρνουνε ελπίδα
λάμψη απ’ την καρδιά τους
στρώνουμε ανθούς
και πέπλα στο πέρασμά τους.
Κουράζονται μα τραγουδούν
Βαριές οι αλυσίδες,
ένα γλυκό χαμόγελο μένει για πάντα.
Η λευτεριά ως το θάνατο, η λευτεριά ως τον Άδη….
Στενάζει μια μάνα με ένα μωρό στην αγκαλιά
και δυο μικρά παιδιά,
διαβαίνουν τα βουνά
γενίτσαροι μην γίνουν.
Η τεράστια ουρά με τ’ ανθρώπινα κορμιά
πίνακας μιας άλλης άποψης.
Φαντάζει μακρινό όνειρο
σαν σπίθα σε ξύλα η φλόγα της ελπίδας.
Κι όταν προβάλλει η μέρα,
ξεχωρίζει κάθε διαβάτης με ύποπτη ματιά,
μια κόκκινη γραμμή απ’ τα ψηλά ως την Αγία Μαύρα
που στολίζει το μονοπάτι με ξεραμένο αίμα.
Το μονοπάτι αυτό που έχει χαράξει
το αίμα από τα πόδια της μάνας θα πλατύνει
τεράστιος δρόμος θα φαντάζει,
και όταν που βγαίνει ο ήλιος μέχρι τη δύση,
τα πλήθη θα περνούν
και η λευτεριά ως τα ύψη.
2020
Μεγάλη Παρασκευή
Δυο χιλιάδες είκοσι
κυλούν τα δάκρυα ασταμάτητα,
Μεγάλης Παρασκευής υπόκωφη θλίψη,
θα στολίσουμε τον επιτάφιο
με φωτογραφίες από την Μόρια
με εικόνες από τον Έβρο
τα νησιά του Αιγαίου
με ζωγραφιές πεινασμένων παιδιών
με καραμέλες
με μάσκες, αν βρεθούν.
Στη μέση ο Χριστός με την γλυκιά Μορφή
γυμνός αιώνια φωτισμένος
και δίπλα του ληστές.
Μαύρη νύχτα
στον βούρκο τυλιγμένη
αναριγούν μαζί μου οι νεκροί
στις στενές σαρκοφάγους,
συμπάσχουν στο θρήνο μόνοι αυτοί,
γιατί μόνο αυτοί κατανοούν
και οι άρχοντες
«ουδέν οίδα».
Ωστόσο μαύρες σκιές
Ενθάδε κείται η Ελλάδα
«Γλυκύτατο μου τέκνο»
Νεκρό
οι δυο κόσμοι γίνονται ένας
και αυτός ο ένας χάνεται.
2020
Οκτώβριος ‘20
Όμορφα λουλούδια, υγρές φωτιές,
τελευταίες αναλαμπές,
από το περιορισμένο καλοκαίρι που χάθηκε.
Η ανθοφορίας τελείωσε.
φρούτα μαζεύτηκαν,
φαγώθηκαν ή σάπισαν,
χρυσάνθεμα, κυκλάμινα
βρήκαν την δύναμη να ανθίσουν στο νοτισμένο αλώνι…
Τα παιδικά μου χρόνια εδώ,
ανάμεσα στα οπωροφόρα.
Θα καθίσω μέσα σ’ ένα καλάθι οι σαύρες δε θα το προσέξουν,
η καρδιά μου κομμένο τριαντάφυλλο .
ο φθινοπωρινός άνεμος μου φρεσκάρει τα πνευμόνια
οι πορτοκαλιές ανθίζουν ανάποδα.
οι κατιφέδες με παρηγορούν καθώς πέφτουν,
καρφωμένοι στα δοκάρια της πέργκολας.
Χωράφια της σποράς
μωβ, πράσινα κόκκινα και ασημί,
Όμορφες νυχτοπεταλούδες με πράσινη καρδιά
φλέβες άσπρες χωρίς αίμα
οι κολοκύθες δεν έχουν μάτια
και τούτοι οι διάδρομοι γεμάτοι,
θάνατος που περιμένει,
άνθρωποι με άσπρες μπλούζες …
Είμαι δέντρο, είμαι πέτρα, είμαι βρεγμένο χώμα
με φοβισμένα όνειρα
Όλα τα δελτία ανησυχητικά…
Είμαι στο τρίτο φθινόπωρο της νέας μου ζωής
στα μέρη ετούτα τα ίδια
μετράω, τα φτερά και βλέπω να υψώνονται όλα αιφνίδια
με βοή, και να σκορπίζουν σε μεγάλα
σπασμένα δαχτυλίδια.
2020
…Θέλησα νὰ σοῦ γράψω γιὰ τὶς παλιές μας τὶς χαρὲς
ὅμως ἔχω ξεχάσει νὰ γράφω γιὰ πράγματα
χαρούμενα.
Μίλτος Σαχτούρης
Τρίτος Κύκλος
Λουλούδια μου πολύχρωμα
έφτασε ο χειμώνας
η νιότη έχει φύγει.
Οι χαρές περάσανε
νύχτες χωρίς φεγγάρια.
Τα βουνά που αγάπησα
πάλι δεν θα πατήσω.
Έρχεται παγωνιά
δεν γνωρίζω την ώρα που πέθαναν όλοι
κι ξέμεινα μ᾿ ότι έχω ζήσει
με συντροφιά τις σκέψεις μου.
Τα χέρια μου κοπήκανε
την ώρα πού μετρούσα το σύννεφο που θ’ έβρεχε
τις άσπρες μαργαρίτες
Για σας περιπλανήσεις μου,
της ψυχής μου το γαλάζιο,
νιότη τρελή που έζησα
παράφορα που με έκαιγες.
Χρυσάφια και ασήμια
μου έδινε πάντα η ζωή…
2019
Ολική Επαναφορά
Ακούω της θάλασσας ήχο καλοκαιρινό
που ‘ναι ολόκληρος από χαρούμενες νότες,
κύματα βουβά και φουσκωμένα,
κάτι σαν χτύπος της καρδιάς,
σαν βαθύς αναστεναγμός.
Η θάλασσα ολόφωτη.
Η μπάντα με κόκκινες στολές
φούντες στις περικεφαλαίες.
κοντσέρτα παίζανε,
η Κουλουρη σαν φόντο
– σαν μέσα από τεράστια οθόνη –
προβάλλονταν παράξενες εικόνες
πρωτόγνωρες ωστόσο οικείες.
Εγώ στη μουσική πλέον δοσμένος
– σα να ‘χει γκρεμιστεί του χρόνου ο τοίχος –
…….
Και ξαφνικά, η μπάντα σταματά
εικόνες δεν υπάρχουν,
με παφλασμούς θόρυβο και αφρούς,
η θάλασσα χάνεται στα βάθη της.
Οι μουσικοί;
οι μουσικοί χάνονται κι αυτοί.
Κανένα φως, κανένας ήχος.
Οι λεύκες τα κυπαρίσσια δείχνουνε μεσάνυχτα
απόλυτη ησυχία,
φεύγει η σκέψη μου λοξοδρομεί,
πενήντα χρόνια ….
Ολική επαναφορά
για την τελευταία αφετηρία της ζωής.
2019
Εισβολή
Γκρίζοι λύκοι σίμωσαν
λουλούδια μαράθηκαν
το καλοκαίρι έφυγε κάτω από την γη
η αρχή του τέλους,
αρχίζουν νέες εποχές.
Κλαίνε και μοιρολογούν μανες χωρίς παιδία,
αδελφές χωρίς αδελφούς
γυναίκες χωρίς άνδρες.
Συρματοπλέγματα
στον αέρα χορογραφίες του θανάτου
Πρόσχημα το δίκαιο
γαία πυρί μειχθήτω…
Οι άνθρωποι σφάζονται
‘γιατί το ρόδι έπεσε στο διπλανό χωράφι
γιατί πεθύμησαν του γείτονα το περιβόλι’
γιατί πολύ βαθιά βγάζει ασήμια και διαμάντια.
Το αίμα ρέει,
τα δάκρυα καυτά
και τρόμος κυριαρχεί τους άμοιρους.
………
Τα παιδιά θα γίνουν ζωγραφιές,
θα ειπωθούν ποιήματα
τραγούδια…
λέξεις μαγικές για το κουτί της Πανδώρας.
Στα γήπεδα θα γίνουν συναυλίες ειρήνης….
Γκρίζοι λύκοι σε μπλε μείζονα
Τα χελιδόνια θα αργήσουν να έλθουν.
Μόλις άρχισε ο χειμώνα
” Συρία φθινόπωρο 2019 ”
Επιστροφή
Επιστρέφω στη γενέθλια γη
εκεί, με βλέπουν τα δένδρα
γνωρίζω το χώμα, γνωρίζω τα λόγια τ’ ανέμου,
η ομορφιά όλου του κόσμου.
Στα πόδια μου η θάλασσα,
άχραντα μυστήρια στο δειλινό.
Ήρεμες χρωματιστές όμορφες γειτονιές…
οι αναμνήσεις εκεί,
τα μυστικά μου όλα…
Ψήλωσα έφτασα ψηλά,
– κάποιοι μοιράζανε ουρανό,
δεν το κρύβω δίψαγα για ουρανό….
…….
Ένας μπαξές γεμάτος αίμα είναι το χάσιμο του ήλιου,
παιδί έτρεχα δεν χάθηκε το όνειρο
είναι μες τη καρδιά μου.
Ξάφνου πέρασαν τα χρόνια.
κι ώσπου να στρίψω το δρόμο
πάει η νεότητα.
Σπαράζοντας κρατούσα τη καρδιά μου,
βγήκα το πατρικό μου σπίτι να με κοιτάει,
μες από τις μπουκαμβιλιες
πονηρά να μου χαμογελάει….
2019
Τίμημα
Άγρια χτυπήματα μου έδωσε η εποχής
το κορμί μου όλο είναι ματωμένο…
Πέρα απ’ την οργή τα δάκρυα
κι απ’ τη βαριά σκιά στα ψέματα,
ακόμα κι απ’ την απειλή της αδιαλλαξίας
είμαι και θα παραμείνω ζωντανός.
Δεν έχει σημασία πόσο η άτροπός είναι στενή
για να περάσω απέναντι να λυτρωθώ,
πόσο μεγάλο είναι το τίμημα
που πληρώνω άθελα μου.
Εγώ είμαι ο αρχηγός στη μοίρα μου,
εγώ και ο καπετάνιος της ψυχής μου.
2019
Μύθος
Παλίρροια, φωνή στην άμπωτη,
ηλιακή φωτεινή ακτίνα άγγελε του φωτός.
Κάλλος της πρώτης γυναικός
κυμάτων υπερήχων,
αγνώριστη είναι η ηχώ της νοσταλγίας.
Ύψωσε τη θλίψη σου
υιέ του Αδάμ.
Κατάρτι στον απόηχο της απουσίας
του πνεύματος και του πυρός.
Ανείπωτη διάθεση φυγής,
πνευματική αυγή σε παρασύρει
σε ασύμμετρη κλίμακα αναχώρησης.
Απόγνωση…
η λέξης εχάθη, ο λόγος απωλέσθη.
Υπάρχει αγάπη;
Ήχοι πλάγιοι και άτεγκτοι.
Το πυρ των οφθαλμών άναψε φωτιές
παραβλέποντας την ανώτατη αρχή
Δεν θέλησε να αποφυγή την τροχεία της,
Εξελιγμένη η ψυχή
γεμάτη συναίσθηση συνέχειας….
‘ Ο εν ημίν θείος σπινθήρ’
μπορεί να νικήσει την απόλυτη σιωπή του πνεύματος
2019
Όνειρο
Στα πέντε εγγόνια μου
Χρυσές στιλπνές επιφάνειες,
ήλιος μέσα από τα χιόνια ξαφνικά,
πάντα απέναντι και αγνάντια,
ρόδια μου ν’ αυξάνεσθε παντοτινά….
Φως να σκορπάτε
τα αστέρια να μετράτε
ευχές να κάνετε χαρούμενα στα δειλινά.
Στέγες χρυσές σε ατσαλένιους πύργους,
όπου ο δρόμος σας σπαρμένος με αγκαλιές…
Τις σκέψεις δεματιάζω και γεμίζω το φεγγάρι
Κάθε αυγή πλάθω ιστορίες, μύθους
στολίζοντας παλάτια και ναούς…..
Όμως χάθηκε το όνειρο…
Έχω κόψει ένα κλαδί γεμάτο φως
σας περιμένω.
2019
Ανοικοδομώντας
Στέγνωσαν τα χρώματα
και πέθανε το φως λίγο πριν το τέλος.
Είναι η στιγμή
να ζωγραφίσουμε την αλήθεια του θεού.
Έχουμε ανάγκη ανοικοδόμησης
κι ο θείος σπινθήρας θα ανάψει.
Ονειρέψου την ιδέα αθόρυβα με εντιμότητα
και ψιθύρισε σαν άνεμος
στίχους και μελωδίες,
Πάρε τον καμβά…
κλάψε βουβά
για τα δικά μας λάθη,
τα πάθη των ανθρώπων
απληστία, φιλαρχία,
προσοχή στους ήχους των σειρήνων….
Μην στεγνώσουν τα όνειρα έξω από τον πίνακα
με φόντο γκρίζο ουρανό.
Είμαστε στα βάσανα,..
και ο ναός είναι ερημωμένος
κατοικημένος από λυγμούς και σιωπές
ανθρώπινα κόκαλα, σπασμένα εργαλεία…
Μην στεγνώσουμε την αλήθεια
στις φλέβες και χάσουμε το φως!
Νυχτόβιος οραματιστής ανέφικτης πορείας,
τώρα συνήθισα,
ψάχνω για μια νέα ευκαιρία,
περιμένοντας το αστέρι που θα με οδήγηση.
2019
Ο καλός ποιμήν
Νοητική καθαρότητα.
Ο καλός ποιμήν φέρει τον απολωλότα,
αίρεται τον εαυτό του,
Θυσία αληθείας
Το επακολουθούν Συναισθηματική απάθεια
καθ’ ημάς σημείο,
κατέρχεται να ενώσει τους δυο κόσμους.
Η τάξης μας τα χέρια σταυρωμένα
κοιτάζοντας λοξά το φως.
Σημείο ανάστασης.
Δεν υπάρχει τέλος.
Υπάρχει μόνο αρχή
και είναι ενιαία
Είναι το παν το περιέχον το παν
προς το οποίο το παν τείνει
2019
Μανες Σουλιωτισες
Μπήκε στο Κούγκι ο εχθρός
τουφέκια ταράζουνε την Κιάφα
χιλιάδες είναι οι εχθροί τους έχουνε ζωσμένους,
πλάκωσε Αρβανιτιά κι όλα φωτιά γενήκαν…
Πρόσωπα με βλέμματα αετίσια,
σκοτάδι χωρίς ορίζοντα
ουρανός δίχως αστέρια,
κακοτράχαλα βουνά μπαρουτοκαπνισμένα.
Τα πρόσωπα φωτίζονται
σα χιονισμένη κορυφή στου ήλιου την ανατολή.
Δεν πρόδωσαν δεν σκύψανε,
ο Χάρος δεκατίζει.
λευτεριά ως το θάνατο, λευτεριά ως τον Άδη…
Ξυπόλητες μανάδες και αδελφές…
με τα μωρό στην αγκαλιά και με μικρά παιδιά
διαβαίνουν τα βουνά
γενίτσαροι μην γίνουν.
Η ουρά με τα γυναικόπαιδα
πίνακας άλλης πλευράς.
Τέτοιες γυναίκες του Σούλιου
με μάτια πράσινα κι άλλες με μαύρα
κι άλλες με καταγάλανα που τα έχουν οι ουρανοί τους…
πρώτες είναι στο χορό πρώτες και στο τραγούδι.
Αυτές γεννήσανε Σουλιώτες!
η Δέσπω η Τζαβελαινα
η Χάιδω με το σπαθί στο χέρι,…
κι οι βράχοι αυτοί του απόκρημνου Ζαλόγγου.
Κι όπως η μέρα απλώνονταν
στου Ζάλογγου τους βράχους,
έστησαν όλες τους χορό
και πήδησαν ελεύθερες με τα παιδιά στα χέρια,…
Το μονοπάτι αυτό που χάραξαν
το αίμα θα πλατύνει,
τεράστιος δρόμος θα φανεί
και όταν που βγαίνει ο ήλιος μέχρι τη δύση.
η λευτεριά ως τα ύψη.
2019
Αγάπη
Η δροσιά της θάλασσας στα χείλη μου,
οι φυλλωσιές των δένδρων με χρώματα και μυρουδιές,
κοπάδια πουλιά περνάνε ξαφνικά.
Τα δίχτυα στο μόλο απλωμένα
η θάλασσα μες στη δροσιά
χρώματα του δειλινού.
Περιστέρια γεμάτες οι αυλές,
η ανοιξιάτικη αύρα σκορπάει γιασεμιού μυρωδιές,
αμπέλια, αμπέλια κι ελιές.
Μεθάω ακόμα από των παλαιών καιρών τη μνήμη,
ένας γιαλός γεμάτος ήλιο,
οι βάρκες τα καΐκια
και μες στην βουή του κύματος
καντάδες ξεχασμένες, πειράγματα,
τραγούδια της χαράς!….
Σκαλί, σκαλί και στο πλατύσκαλο αναπνοή,
πουλιά κελαηδούν στην άκρη του κάστρου,
το φως διάσπαρτο και διαμαντένιο.
Τεράστιο φεγγάρι βγαίνει στο Βοδιά,
το νοιώθω από τους κτύπους της καρδιάς.
Κόκκινα σύννεφα κολυμπούν στη δύση,
ένας μπαξές γεμάτος αίμα είναι το χάσιμο του ήλιου,
ταψί σε κόκκινη φωτιά ριγμένος,
κι η Βαρασοβα στα χρώματα πνιγμένη!
Οι δρόμοι φτάνουν στη θάλασσα
τραβώντας τη γραμμή των ονείρων μου.
2019
1η Μαΐου
Θα βρω απέναντι στον ήλιο
βιολέτες χρυσάνθεμα και μαργαρίτες
και θα σου φέρω τον σορόκο που χαϊδεύει
μυρώνια μοσχάγκαθα και παπαρούνες
κορφές αγριομυρτιάς, της άνοιξης τις ημέρες,
που θα σου βάλει η φύση εφταλούλουδο
στεφάνι στα μαλλιά σου.
Πρωί, πρωί βλέποντας τα όνειρά σου,
θα κόψω κλωνάρι μυγδαλιάς,
ανθούς από θυμάρι στα ψηλά
και με τις
θα αγγίξω τα μάτια σου τα μαύρα
και θα σου βάλω για προσκέφαλο
δεμάτι λυγαριάς.
Ηχούν καμπάνες στο θρόισμα των φύλλων,
ουράνια μουσική, συνθήματα της φύσης,
εικόνες με οσμές.
Το εφταλουλουδο είναι το στεφάνι του Μαγιου
Γιατί γίνεται από τα ποιο πάνω εφτά λουλούδια
2019
Πίστη
Χάθηκε ο μύθος σκοτάδια διέλυσαν το φως,
ο λόγος σιωπά.
Γεμάτη πάθη η ζωή,
πολυδαίδαλα και σκοτεινά.
Άτακτοι αδιέξοδοι δρόμοι.
Χάθηκε η Ελπίδα η Αγάπη,
φιλόδοξοι έπληξαν το πνεύμα
ο άνθρωπος υποδουλώθηκε
η σκέψη σκούριασε.
Η δυστυχία απ’ έξω
γδέρνει τις ψυχές μας.
Η αποστολή δύσκολη
ο θησαυρός κάπου
μες την ψυχή μας περιμένει.
Ενάντια στη δεσποτεία
όχι στην υποδούλωση.
Το φως της αλήθειας,
έξω από τα σκοτάδια της άγνοιας,
τις προλήψεις την χαμερπή δουλοπρέπεια.
Δεν είναι εύκολο
να αγαπήσουμε τον ουρανό
που λέτε πως είναι γαλάζιος.
Η ψυχή μας και ο λόγος
ο νέος μας ναός.
το φως και η Αλήθεια
Ένας ήλιος θα σκίσει τα σύννεφα.
ἡ θάλασσα θα γίνει πάλι γαλάζια
θα ζωντανέψει ἡ ψυχή μας.
2019
Ο Φίλος
Τους βρίσκουμε στη ζωή από απλές συμπτώσεις,
κάποιους από αυτούς
τους έχουμε σ ‘όλη την διαδρομή κοντά μας,
βλέποντας μαζί τον ήλιο πολλές φορές να βγάνει
με τρία βήματα μαζί.
Όλους τους λέμε φίλους και κάποιους Αδ..
μοιραζόμαστε πολλά
Κάποιοι ντυμένοι φίλοι
φιλόδοξοι κόρδωμα και φιγούρα
κρυμμένοι από τον κόσμο περνούν απαρατήρητοι.
Η ανώνυμη παρουσία με κυκλώνει… .
Μ’ αυτούς μοιραζόμαστε το χώρο,
για να ανθίσουν και αυτοί όπως κι εμείς
Προσωπικές προσπάθειες
Κάθε πρόσωπο που έρχεται στη ζωή μας,
αφήνει κάτι από τον εαυτό του,
και παίρνει ένα κομμάτι κι από εμάς.
Θα υπάρξουν όμως εκείνοι που μας πήραν τα πολλά,
αλλά θα υπάρξουν αυτοί που δεν μας άφησαν τίποτα.
Είναι και ελάχιστοι που μας τα δίνουν όλα!
Αυτή είναι η μεγαλύτερη ευθύνη της ζωής μας,
-ποιοι είναι μέσα και έξω φίλοι και πραγματικοί Αδ..
2019
Νέος Φάρος
Έπεσαν οι πύργοι, έπεσαν τα βάθρα,
δεν υπάρχουν φάροι,
σκοντάφτουμε στης ζωής το διάβα,
όλα μια φαντασία.
Σκοντάφτει ο νους
σκοτάδι στης ψυχής τα μάτια,
ατέλειωτη τούτη η νύχτα
και η ελπίδα το ξημέρωμα
με το μεγάλο φως.
Ότι περνάει από τα μάτια μας
γίνεται ωραίο,
έτσι θ’ αγαπήσουμε τον κόσμο.
Οι μέρες θα ξαναρθούνε
το πέρασμα τους θρίαμβος,
θα στήσουμε νέους πύργους
θα βάλουμε καινούργια βάθρα
και οι νέοι φάροι,
ελπίδα στη ζωή.
2019
Εναλλαγή
Η μιζέρια άνοιξε Εταιρία,
κατασκευάζει λάγνες σιωπές και αδικία
συσκευάζει κραυγές,
φτιάχνει θρόνους.
Επικαιροποιεί γιορτάζει
παράγει χωρίς δεξιότητες…
και καλά κρατούν οι πωλήσεις.
Αλαζονικά συμπεριφέρονται
ο ηγέτης έχασε το μέτρο,
κάνει εγκαίνια σε κάθε του ΕΓΩ.
Κάτι με πονάει
και σένα σε πονάει
αυτόν δεν τον πονάει.
Πλέον απολυμένοι εργάτες είμαστε
χωρίς γραφείο παράπονων,
από ένα θλιβερό κατασκεύασμα
με ανεκδιήγητους μετόχους
μια Ανώνυμη Εταιρία.
Θα μείνουμε με τον άνεμο και τα καμώματα του
με τα συντρίμμια των προσώπων πού βογκάνε
με την οδύνη τους
με σιδερένια χέρια πού απλώνονται,
με αυτά που έγιναν και αυτά που περιμένω.
Ξέχασαν την υπεροχή μας
και τώρα μετρώ την αγωνία τους.
Οι μέρες περνούν
περιμένοντας να λιώσει το χιόνι…
2019
Ασέληνα όρη
«Γκιώνα»
Στις χαράδρες σου κρυβόταν η Σελήνη
και ζευγάρωνε κρυφά τις νύχτες…
Περνώντας απ’ την αρβανητοραχη
άνθρωποι μ᾿ ουρανό γεμάτο αίμα
δίψα για ελευθερία
κρέμονταν κι ανεμίζανε ξυπόλητοι.
Από τα μάτια τους βγαίνουνε μαχαίρια
μωβ αγριολούλουδα φυτρώνουνε στα στήθη τους,
κάθε τους ανάσα και μια σταγόνα αίμα.
Το τραγούδι αντηχούσε στη ξακουστή χαράδρα της Ρεκάς.,
στο επιβλητικό Λαζόρεμα.
Καθώς πετάνε σφάζουνε κι αγκαλιάζονται.
λίγοι κλέφτες και αρματολοί
χιλιάδες άγρια δένδρα,
γη με αίμα ποτισμένη.
Λεύτερος ο ουρανός.
Μνήματα τα είπανε…
/2019
Γυναίκες του Μεσολογγίου
Έξω από τον ‘φράχτη’ ο εχθρός,
κανόνια ταράζουνε την πόλη
Ξυπόλητες μανάδες και αδελφές…
με τα μωρά στην αγκαλιά και με μικρά παιδιά,
γενίτσαροι μην γίνουν.
Γυναίκες μια άλλης εποχής ζωγραφική,
στα αντρικά ντυμένες,
με μάτια πράσινα κι άλλες με μαύρα
κι άλλες με καταγάλανα που τα έχουν οι ουρανοί τους…
Φωτιά πετούν τα μάτια τους
φωτιά και η καρδιά τους,
δεν δείλιασαν εμψύχωναν,
αυτές που γέννησαν Μεσολογγίτες!
Τασούλα του Γυφτογιαννη με το σπαθί στο χέρι,
Αλεφαντω στα αντρικά ντυμένη,
η Πιτούλαινα, με ήθος ανδρικό
και ό,λες οι Μεσολογγίτισσες
στην ΕΞΟΔΟ μαζί…
Κι όπως το βράδυ απλώνονταν μια νύχτα του Απρίλη
μπήκανε όλες στη γραμμή στον Αι Συμνιό να φτάσουν…
στο ένα χέρι το παιδί και στ’ άλλο το σπαθί
πολέμησαν σαν μια ψυχή για δέκα…
Σκοτάδι χωρίς ορίζοντα
ουρανός δίχως αστέρια,
μπαρούτι και φωτιά θάνατος έχει πέσει.
Η νύχτα άστραψε από του σπαθιού τις λάμψεις
και η λιμνοθάλασσα βάφτηκε στα χρώματα της δύσης…
Από τα κόκκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα ιερά.
2018
Η μάνα του πολέμου
Την πρωτοείδα να περπατά στου Κλοκού τις πλαγιές
με μάτια γεμάτα να φλογίζουν σα φάροι στο αρχιπέλαγος.
Είχε ένα Μωρό στην αγκαλιά
και άλλα δυο κοντά της,
κι η καρδιά μου έγινε κομμάτια.
Ξέπλεκα μαλλιά και χέρια σαν τα κρίνα.
Στο μυαλό μου περνά και φουντώνει η σκέψη κι απλώνει.
Τα μάτια της δάκρυα τρέχουν,
τα παιδιά θλιμμένα
την ματιά και την ανάσα της ζητούν απελπισμένα.
Κρατά γερά το τιμόνι
Όμορφη σαν φως του αποσπερίτη.
περπατάει μέρες και νύχτες,
πάνε σε άγνωστα μέρη
και μαζί της αντάμα πετάνε οι ελπίδες
και μ’ ένα πόνο βαρύ δίχως χαρά περνάει τη θύελλα πάλι.
μ’ αυτή αντροπαταγε πέτρα την πέτρα,
κι ανηφόριζε,
όσο που μες στα σύννεφα
χάνονταν ορθομέτωπη μαζί με τα παιδιά της
να μείνει μακριά…
Αλλά εμείς…
όμως μανούλα μου μην κλαις
απ’ της σκλαβιάς τα σίδερα η λευτεριά θα έλθει.
Ρημάξανε το σπίτι μας με μπλόκα οι ρουφιανοι,
εμείς αντάμα μείναμε
σαν τα πουλιά στη μοναξιά.
Τριανταφυλλένια ἡ στράτα σου,
κρινοσπαρμένοι δρόμοι,
για χάρη σου θα ανθοβολούν και τα λιθάρια ακόμη…
Αγαπημένα μου παιδιά τα δάκρυά μου να γενούν διαμάντια
και η χαρά σας ποτέ να μη στραγγίζει.
2018
Άλυσος
Να οργώνουμε την γη φυτεύοντας ελπίδες.
Σε κάθε αυλακιά που ανοίγει το υνί
ανοίγει ποιο πολύ το πνεύμα μας,
ανοίγει το μυαλό μας
η γνώση ξεπετιέται από τον ένα στον άλλον,
όπως οι παπαρούνες την άνοιξη.
Τώρα στο πλατύ χωράφι της ζωής
περίεργα γίνονται πολλά.
Ας ελπίσουμε
να μην μαραθεί το πνεύμα
όπως τα φύλλα του φθινοπώρου.
Ας μείνουμε μαζί
2018
Ο Λόγος
Μέσα από την κοχλάζουσα χύτρα των διαλογισμών μου
έριξα άκρατο οίνο και νερό,
γοητευτική μουσική με μάγεψε
κι αλυσόδεσα παράξενα αρχιπελάγη
πεσμένων αστεριών,
εκεί όπου ρέει ορμητικό το πάθος
σαν ηφαίστειο στο πλάι του βουνού,
εκεί όπου ανάμεσα στο λαμπερό μείγμα
κινήθηκε η ανείπωτη μελωδία της τέλειας αγάπης,
εκεί γεννήθηκα…
Ολόφωτες οι μύριες αρετές
τα πρόσωπα, σμαράγδια ακτινοβόλα
πύρινη σαν ρουμπίνια η καρδιά,
ανύψωσα την καρδιά μου στο Θεό.
Το πνεύμα λειτουργεί
λειτουργία υπερσυνειδητή.
Ο λόγος το θεμέλιο, η ζωή,
η θεϊκή αλήθεια
το βάρος των ολόχρυσων καρπών,
είναι η ζωή μέσα στο πολυπόθητο Φως της Γνώσης…
2018
Ο δρόμος προς το φως
Οι επιθυμίες με πηγαίνουν εκεί που φτάνει ο πόθος
με ταχύτητα μ’ φέραν στου νου το δρόμο.
Εκεί οδηγήθηκα,
κι οι επιθυμίες ήρθαν.
Μπροστά μου κόρες προπορεύονταν σε άρμα χρυσαφένιο
με πυρωμένους τους τροχούς,
καθώς εγκατάλειπαν τη νύχτα
προς το φως.
Ψηλά στον ουρανό
είναι οι πύλες της νύχτας και της μέρας
με σύρτες απανωτούς και σφήνες φυλαγμένες.
Εκεί είναι η αλήθεια….
Μιλώντας με περίσκεψη και λόγια αρμονικά,
καθώς οι ολοχαλκοι άξονες γύριζαν τους τροχούς,
οι πύλες άνοιξαν
οδεύοντας στο φως.
Θεϊκή απεραντοσύνη ψυχικό διανοητικό άλμα,
εσωτερικές δραστηριότητες.
Αγωνιώδης θέληση για αλήθεια,
πάσα ζωή ζωογόνος,
νέο φως.
Ο θείος σπινθήρας εντός της ψυχής
που την σκέπασα με άσπρες μαργαρίτες.
Ηχούν καμπάνες στο θρόισμα των φύλλων,
ουράνια μουσική, συνθήματα της φύσης.
2018
Κάλεσμα
Μέσα από αδικίες απαξιώσεις αμφιβολίες,
περιμένοντας
μας κούρσεψαν τις μέρες ,
τις ώρες και στιγμές,
μας ανεβοκατεβάζουν ειρωνικά
και συ δεν τους απαντάς με διαμαρτυρίες
αλλά με παγωμένες νιφάδες
της σιωπής σου.
Έλα άπλωσε τα χέρια σου
πάρε την κουρασμένη σου καρδιά
και πάμε να χτυπήσουμε την πόρτα τους
και να τους ζητήσουμε,
επιτακτικά τούτη την φορά,
να μας επιστρέψουν
τις κουρσεμένες μέρες ώρες και στιγμές
αρκετά περιμέναμε.
Έλα….
2018
Κερί
Πόσο ακόμα θα αντέξω
να βλέπω πεταμένα ανθρώπινα κορμιά.
Πως έφτασα εδώ
να βλέπω χέρια και μάτια τεντωμένα
ολάνοιχτα μέσα στην ψυχή μου;
Πως ξεγλίστρησε από την παλάμη μου
ένα χέρι παιδικό
και χάνεται στα αγριεμένα νερά του Αιγαίου;
Τι άνθρωπος είμαι εγώ
που δεν μπόρεσα να σώσω έστω έναν…
Έχασε πια το χρώμα αυτός ο κόσμος,
καθώς οι κορμοί στ’ ακρογιάλια
γκρίζοι ξεροί στο έλεος του ανέμου,
μοιραίοι σύντροφοι ίσκιοι χωρίς φως.
Θ άθελα να ήμουν ένα κερί στο μαύρο τούτο το σκοτάδι.
2018
Ανεκπλήρωτο
Βραχνό το ποίημα μου απόψε
φτιαγμένο για μένα με λέξεις χλωμές.
Πάει καιρός, μέρες και νύχτες
στα γυρίσματα του χρόνου,
ελεύθερος μες στο λαβύρινθο του νου μου
με ατέλειωτη χαρά προσπαθούσα.
Τέλος κρύφτηκα στην πιο ψηλή κορυφή.
Όμως ξοδεύτηκα στα όνειρα,
δεν έφυγα έμεινα λαβωμένος
έπεσα στη λήθη της κόλασης.
Τα βήματα οι προσπάθειες
είχαν στόχους και ρυθμό,
η ταχύτητα μεγάλη.
Χρόνος πολύς πέρασε
τέλειωσε η προσπάθεια,
φωνάζουν παράξενα
φωνάζουν επίμονα,
πόνος μεγάλος
– Το για πάντα δραπέτευσε από φόβο
και φυγαδεύτηκε στο ίσως -.
Μετέωρη έμεινε η κίνηση
άγονη στείρα η προσμονή
ανεκπλήρωτη επιθυμία.
2018
Χρόνος
(Εις εαυτόν)
Τα σημάδια εμφανή
πουλί πιάστηκα στα ξόβεργα και όλα είναι χθες.
Που είσαι άστρο της αυγής;
οι ώρες πετούν,
τα λουλούδια ξεψυχούν˙
μαράθηκε το γέλιο
νέες μέρες νέοι φόβοι,
νέες ιδέες….
Κουράστηκα …
και που ξαγρυπνώ;
κοιμούνται τα όνειρα μου,
εφιάλτες σε άσπρα σεντόνια.
Και που σέρνομαι;
μεγάλο το φορτίο που κουβάλησα στο χρόνο.
Τι λάθος έκανα
και είναι τα ρούχα μου σχισμένα.
Τα πάντα εικόνες μαγικές
μια σιωπή γλιστράει τριγύρω σαν το θάνατο,
Ωστόσο,
κυνηγημένος από έναν ψίθυρο
έναν αναστεναγμό
μια ανάσα,
πολύχρωμα λουλούδια φωτίζουνε το κήπο μου,
απέναντι σ’ ένα χρυσοπράσινο ουρανό
Στη ζωή μου τις ώρες αργά μετρώ,
φοβάμαι το σκοτάδι
Το λυκόφως έχει πάντα θλίψη
Καλώς ήρθες, άστρο της εσπέρας.
2018
Αποχώρηση
Ο Κύβος ερίφθη,
‘Πωλείται’
Τέσσερις μπήκανε με κούτες ανά χείρας
Ταταινίες και χαρτιά,
κόλλαγαν τα σπλάχνα 35 χρόνων
Ο γερανός ανεβοκατέβαινε
τελείωσαν τα χρόνια
θρύψαλα.
Παλαιά κατασκευή
τετραμελής διάλυση,
ζημιές ανεπανόρθωτες.
Άδειασε η ψυχή
άδειασαν οι βιτρίνες
άδειος χώρος,
οι χθεσινές χαρές
οι φωνές η ζωή.
Τα παιδιά χοντρή πινελιά στη ζωή μας,
έσπασε η καρδιά μας.
Τα παιχνίδια μπήκανε μες τα κουτιά,
‘το σιμπουτεο με τη πράσινη τσόχα
το πλειμομπιλ χωριό, με τα πολλά ανθρωπάκια…’
Η ελπίδα χάθηκε…
Μαζεύω τα τελευταία
μαζεύω την ζωή μου όλη.
Σπάω στο χωρισμό…
2018
Η άλλη μέρα…
Η Ελλάδα πέθανε στα αποκαΐδια
ακόμα και η θάλασσα κάηκε.
Καπνοί την τυλίξαν
μυστήρια θανάτου.
και οι άνθρωποι, φαντάσματα
αλλόφρονες και οργισμένοι.
Κάποιοι εκ του ασφαλούς, ‘να σώσουμε τα ζώα’,
κάποιοι’ φταίνε οι δεξιοί’,
άλλες εποχές έφταιγαν οι αριστεροί….
Η πρώτη σελίδα, έγραφε για 2 νεκρούς!!!
Δεν μπορεί να μετρηθεί η θλίψη.
Μια το μεσημέρι και οι νεκροί πέρασαν τους 90,
με τρομάζει η σκέψη του τελικού αριθμού.
Φωτιές και η γύμνια της μνημονιακής πολιτικής…
διεταχθησαν έρευνες…
”Γριά το μεσοχείμωνο θυμήθηκε πεπόνι”.
Θλίψη, Θλίψη, Θλίψη
Πένθος… και απόλυτη σιωπή…
Μάτι καλοκαίρι του 2018
Νοέμβριος
Μικραίνει η μέρα σαν τα χρόνια μας,
γκρίζα τα δειλινά
οι νύχτες πήραν πάνω τους
τα φύλλα πέφτουν συνεχώς,
άνοιξαν οι ασκοί
και παραδόθηκαν τα χρώματα
σε ύμνους μυστικούς προς τη Σελήνη.
Όλα ετοιμοθάνατα
έμειναν οι ρίζες με το αίμα,
θα σκίσουν την πέτρα το νερό
και πάλι θ’ ανθίσουν.
Με βροντές χτυπιέται ο ουρανός
η αόρατη μουσική
έγινε πάλι μουσική από πουλιά που μένουν.
‘Άλλα πουλιά
έφυγαν για τον παράδεισο.
Τα λουλούδια της καρδιάς μου χτυπήθηκαν απ’ τον άνεμο
λιγόστεψε το φεγγάρι
το δάσος αραίωσε,
τραγουδάν τα μάτια μου στα παιχνίδια του ανέμου,
όμως έσπασαν οι χορδές
αλλά δεν έπεσε το δέντρο της καρδιάς μου.
2018
Πάτρα
Με γέννησες και με ξενίτεψες
Αρχέγονη μήτρα που μέσα από τη γέννα πραγματώνεται
Τόπος πολύπλοκος σε σώμα και ψυχή,
γαλήνιος κι ορμητικός μαζί.
Τόπος φανταστικός μα και τόσο πραγματικός.
Αγέραστη και σκληροτράχηλη μάνα,
αγναντεύει μέσα απ’ τους αιώνες τα παιδιά της.
Τόπος ουτοπικός και αχρονικός
είναι ένα σύμβολο.
Πόλις κοντινή μα και απέραντα μακρινή,
οικεία αλλά και τόσο άγνωστη.
Μεγαλώσαμε με τα χρώματα και τους ήχους της.
Μεγαλώσαμε με την ψυχή της…
Δεν είναι εύκολο να γεννηθείς Αχαιός,
δεν είχες όμως άλλη επιλογή.
2018
Δεν σε ξεχνώ
Μυριανθοστολισμένη απαλά ακουμπάς
το μπλε της θάλασσά σου,
όνειρο αγαπημένο.
Γεμάτη μαγεία η ομορφιά σου
ανέμων πέρασμα.
Με μάγεψαν χρώματα μυρουδιές απόβροχο
χρυσά στεφανωμένα δειλινά.
Στεφάνι του Μαγιού τα λιγοστά σου δέντρα,
τα αλώνια σου τα λούζουνε βάλσαμου ευωδιές,
τα κύματα σου αφήνοντας στα πόδια σου διαμάντια,
πλήθος πετράδια σου κεντούν όλες τις ομορφιές.
Σε γνώρισα και ήλθα αφήνοντας αγάπες στη στεριά.
Αγριοπερίστερα στολίζανε και γλάροι
τους χώρους ολόγυρα μου
που στο πέταγμα με τα άσπρα τους φτερά ταξίδεψα.
Ήρθα και ο ανθός του χνώτου σου έντυνε την ψυχή μου!
Τώρα πλανιέται νοερά η σκέψης μου.
Πανέμορφο φεγγάρι,
θάλασσα, φοίνικες μπουκαμβιλιες γεράνια,
μπάλος, συρτά, νησιώτικες φιγούρες,
παντοτινές αγάπες τρυφερές.
Η Θάλασσα ακουμπά στα δροσερά ακρογιάλια
τις ζεστές νύχτες του καλοκαιριού,
όπου έρχονται με τα κύματα Γοργόνες
να ηρεμήσουν τα όνειρα των κοριτσιών,
για ταξίδια που τους μίλησαν γοργόφτερα περαστικά θαλασσοπούλια…
Σε αγαπώ σαν αιθέρα, σαν ανθό σαν πνοή του αέρα.
Δεν σε ξεχνώ.
2018
Γαρυφαλλιά
Μια γαρυφαλλιά με χρώματα πολλά,
αρώματα γεμάτη,
πριν ανοίξει τα μπουμπούκια της
κάποια αυγή με δροσιά,
νομίζω αναστέναξε νομίζω κάτι μου είπε.
– Ξύπνα βγήκε ο αυγερινός
Ξύπνα η μέρα σε προσμένει –
Και εγώ για μια γαρυφαλλιά
που έτυχε μπροστά μου,
άλλαξα και έγινα παιδί
ζώντας μέσα στο όνειρο…
Άνοιξαν τα γαρύφαλλα κόκκινα σαν το αίμα,
κανέλλα να μυρίζουν.
Πρωί, πρωί με τη δροσιά χωρίς να το σκεφτώ,
έφτιαξα μια αγκαλιά
και τα έστειλα σε σένα
να εκπληρωθεί το όνειρο,
στα γρήγορα να γίνει.
2018
Έρχεται η μέρα
Έρχεται η μέρα,
να σταθούμε μπροστά στα πιστεύω μας
να πολεμήσουμε γι’ αυτά.
Έρχεται η μέρα,
αιφνιδιάστηκα θα γίνει..
και θα μετρήσει της ψυχής το βάθος και τη δύναμη..
Γιατί σε τούτη την μάχη δεν χωράν δειλοί….
μα άνθρωποι με όραμα και πίστη …
ρίζωμα ιδανικών..
αίμα που βράζει…
ανυπόταχτη σκέψη και αδούλωτη..
λεύτερη νόηση.
Έρχεται η μέρα….
όσοι είστε για τούτο το πανηγύρι ,
ετοιμάζεστε…
/2018
Αλήθεια
Η αλήθεια γεννιέται μέσα στην ανθρώπινη ψυχή
το λάθος εξαφανίζεται,
δεν έχει πια τον έλεγχο το σκοτάδι
γιατί διοικεί το γαλάζιο πρόσωπο του παράδεισου
και ολόκληρη ζωή
στενάζει για τη θλίψη των ανθρώπων,
τις αμαρτίες, τις ντροπές, τα δάκρια,
και σταθερά περνά στη δικαίωση,
προχωρεί εκεί όπου μόνο η αγάπη βασιλεύει.
Όταν ο ήλιος ανατείλει,
ο κόσμος και τα αστέρια περιμένουν..
οι αιώνες περνάνε,
οι άγγελοι στην πύλη του Θεού,
και όλοι αναζητάμε την αλήθεια,
σίγουροι για την αγάπη των ανθρώπων,
όπου δεν θα βασιλεύει πια η αδικία στον κόσμο,
και το φως θα βασιλέψει το σκοτάδι.
/2018
Βαρασοβα
Η ευχαρίστηση διπλή το ανέβασμα μεγάλο,
στα κάθετα βράχια της πατώ
με γρήγορες ανάσες.
Ψηλά μας καρτεράει μια κορυφή
για να γλυκανασάνουμε.
Ξάγναντα ολόχυτο της θάλασσας το μπλε.
Περπατώ τις τρεις κορυφές
μυρίζοντας τ’ αγέρι,
αγναντεύοντας με μια ανατριχίλα
και έναν ίλιγγο ξεχωριστό
της θάλασσας το βάθος
και τα βουνά απέναντι της νιότης μου λημέρια…
Βράχια ατρόμητα γεμάτα ρωγμές βαθιές πληγές
ανοίξανε οι χρόνοι.
Όρθια υπερήφανα πάντα μας προσμένουν…
Βγάζουμε απ’ το πηγάδι
μαζί με δροσερό νερό
λουλούδι του κάτω κόσμου,
φέρνει την άλλη άνοιξη.
Αναστενάζω και γίνομαι σύννεφο,
πολυπληθής μοναχική παρέα,
σας σφίγγω πάνω μου και σας φιλώ.
Πρελούδιο είμαι και το έργο ακολουθεί.
2018
Η αυλή μου
Είμαστε παιδιά
και ήταν μια λεμονιά κοντή και μυρωδάτη
ήτανε ελιές και μουσμουλιές
ακόμα μια ψηλή μουριά
και όλα τα άψυχα μιλάνε ,
εκεί μέσα τραγουδάνε.
Μια σωστή γιορτή.
Στο τραπέζι
κάτω από τη κληματαριά
δίπλα οι πορτοκαλιές,
είχε μανταρινιές , βερικοκιές,
ήτανε γιορτάσι
στη γεμάτη γλάστρες με βασιλικούς αυλή.
Σπίτι λιμάνι, με χιλιάδες αναμνήσεις!
Είμαστε αγκαλιά ελπίδες για ζωή,
πόσα όνειρα απλά
κάτω από ήλιο λαμπερό και η καρδιά γεμάτη.
Ανάλαφροι γελαστοί μέσα από της ψυχής τα βάθη,
παιδιάστικοι ανασασμοί
και ζυγιασμένη χάρη.
2018
Φίλοι από τα παλιά…
Στους συν ορειβάτες
Ι
Βλέπω τραύματα νωχελικά
και η αδέσποτη νύχτα έμεινε δική μου
σαν παλιός εραστής από προδομένη αγάπη,
σαν διάχυτα τραγούδια που με συντροφεύουν
στο κρύο ξημέρωμα του χειμώνα.
Απέναντι μου μια νοσταλγική οθόνη Υπολογιστή
αδάμαστη αγάπη
που την βλέπω γυμνή σε κάθε κορυφή,
κόντρα στη άλλη παράλληλη ζωή μου.
Γιατί αυτή την στιγμή ώρα πέντε και σαράντα
Ξημέρωμα εγώ και αυτά που βλέπω
δίδυμες πηγές εξάρτησης στη ζωή μου όλη,
λουλούδια ανθισμένα στο διάβα μου.
ΙΙ
Οι χαμένοι φίλοι από τις φωτογραφίες λείπουν
και νέοι και παλιοί,
Πρωινό αγέρι μελαγχόλησε η μουσική,
με βασανίζουν οι ωραίες φωτογραφίες που βλέπω.
Η αθέατη πλευρά του θανάτου που ξεδιπλώνεται
ανοίγει λίγο λίγο και τα μάτια γίνονται τεράστια
κοιτάζοντας τον ορίζοντα μακριά.
Έρχονται τα φύλλα της καρδιάς ν’ αγναντέψουν
πίνοντας ένα ποτό και να ονειροπολήσουν.
Τους πήρε ο ύπνος κ’ έγειραν για πάντα.
ΙΙI
Η άλλη πλευρά της ζωής ξεδιπλωμένη απέναντι μου ζωντανή,
τους φίλους που είναι δίπλα μου,
τους βλέπω νέους σε μέρες ξενοιασιάς.
και άλλους πολλούς βλέπω….
Πρωινό αγέρι η μουσική ακούγεται χαρούμενη,
οι εικόνες πήραν νόημα όπως οι γυναίκες που αγαπήσαμε!
Ήρθε το φως αυτό που πάντα περιμένουμε
τα λουλούδια του αίματος
και μόνο η αγάπη καταργεί τον πόνο.
IV
Οι υπερβολικές δόσεις χαράς που στη ζωή μας πήραμε,
τα άσπρα χωριά που διαβήκαμε μαζί
τα ατέλειωτα φαράγγια, τα δύσκολα περάσματα,
το ατέλειωτο χιόνι που ανασαίναμε,
υπάρχουμε ως ανοιχτές πληγές,
κόντρα στα καλά η κακά λόγια και τον χρόνο.
Αφήνω την νύχτα και δίνομαι στην μέρα
υπάρχουμε στις φωτογραφίες και πάντα εκεί θα είμαστε
σ’ απίθανα σημεία είτε σε κορυφές είτε σε παραλίες είτε είτε
Δεν αφήνουμε απλώς τραγούδια πίσω μας
αλλά τα κομμάτια μας.
Οι ορειβάτες είναι σαν άγριοι βασιλιάδες
όταν πέφτει ο ιδρώτας στο ποτήρι το κρασί βάφεται,
όταν λεν τραγούδια ματώνει,
αλλά με τίποτε δε νερώνει…
Σήμερα οι οθόνες έχουν τη μελαγχολία των αναμνήσεων.
2018
Ο Μπρούνο
Τα κοριτσια ‘τυραννούν’ το φίλο
πότε η μια, πότε η άλλη,
πότε ακόμα και η τρίτη η μικρή.
Του φορούνε για γραβάτα
δερμάτινο λουρί,
ένα μάτι για το μάτι
και πολλά τρελά ακόμα.
Τον ταΐζουν τον ποτίζουν
έτοιμες τροφές
και ακουμπά σε προσκεφάλι.
Τον χτενίζουν και τον λούζουν σαν μικρό παιδί που είναι,
τον γατσιάζουν από τα χάδια, τον στολίζουν
και ο κακόμοιρος όλη μέρα μες στο σπίτι
μένει το κλειστό.
Μα ο φίλος μου ο Μπρούνο
άλλα είχε ονειρευτεί,
έξω θέλει να ανασάνει και σε τοίχο η δέντρο να ακουμπήσει
με όλα τα σκυλιά της γειτονιάς να παίξει,
μέσα στα στενά δρομάκια στις αλάνες στα γιαπιά,
χωρίς λουρί να τριγυρίζει,
να κουνάει την ουρά
να ορμά να πηδά και να γαυγίζει
έστω και με άδεια την κοιλιά.