Σημεία Φυγής (Ποιηση)

Σημεία Φυγής - Σωτήρης Ι. ΝικολακόπουλοςΑκόμα ένα βιβλίο μου αρχίζει το ταξίδι του. Εύχομαι να χει ούριο άνεμο και αυτό. Και αν ενός αρέσει, αυτή είναι επιτυχία για μένα. Πάντα  πίστευα και πιστεύω ότι ποίημα είναι λειτούργημα και μια ζωή λατρεία και πάρα πολύ εργασία για να φθάσει η φυσική μου θέση στην αρτιότητα. Το κατόρθωσα; Εσείς θα μου πείτε! Εδώ είναι η προσπάθειά μου. Ζώντας μέσα σε άπειρους φίλους και γνωστούς αλλά ψυχικά απομονωμένος, μέσα στους πολλούς βρίσκω στο εγώ μου κάποιο καινούριο τρόπο να αντιλαμβάνομαι τον έξω κόσμο. Η ιστορία αυτή μου δημιουργεί νέους κόσμους η για να είμαι ειλικρινής και πιο σωστός νέους τρόπους αντιλήψεων των παλαιών. Μου προσθέτει στις υπάρχουσες μια νέα ολοκληρωτική αντίληψη, νέες κατευθύνσεις και νέα νοήματα. Με πάει σε άλλους κόσμους, ίσως μεταφυσικά και μου δημιουργεί κραδασμούς ευχαρίστησης. Μου αρέσει αυτό που κάνω και προσπαθώ μέσα σ’ αυτούς τους στίχους, πιθανόν ατελείς, να δίνω μια μεγαλύτερη σημασία από αυτή που έχουν. Κάνω μια προσπάθεια να βρεθεί η αρμονική έκφραση για ορισμένες εντυπώσεις που μόλις τις εκφράσω παύουν να με κυνηγούν, αλλά το βασικότερο μπορεί να τις ξεχάσω και να προχωρήσω. Κατά μια έννοια θα έλεγε κάποιος «Ο ποιητής ελευθερώθηκε».  Φτάνοντας σε κάποιο σημείο της ζωής μου, σε κάποιο δρόμο, προτού κοιτάξω με νέο βλέμμα μπροστά σταμάτησα και έριξα μια ματιά, μάζεψα τότε τα μετά την ΟΜΙΛΟΥΣΑ ΕΙΚΟΝΑ και να!! δημιουργήθηκαν τα ΣΗΜΕΙΑ ΦΥΓΗΣ. Τώρα πιστεύω ότι και αυτά εκτέλεσαν τον προορισμό τους. Έπαψαν δηλαδή να με κυνηγούν. Το βιβλίο αυτό είναι η ψυχή μου είναι οι αγωνίες μου είναι η προσπάθεια προς την κορυφή και όχι μόνο και πιστέψτε με ότι ξέρω από κορυφές και προσπάθειες. Σημασία έχει να φτάσεις, έστω και εξουθενωμένος γιατί πολλές φορές η προσπάθεια είναι μάταιη. Ας προσπαθούμε λοιπόν ο καθένας με τις δικές του δυνάμεις για την κορυφή, αξίζει!!

Ας το διαβάσετε λοιπόν όλοι σας με προσοχή, διότι ανήκει περισσότερο στο δένδρο που το έθρεψε και δένδρο εννοώ εσάς, αυτά που ζω, αυτά που κάνω, παρά στον διαβάτη, εμένα, που άθελά μου πολλές φορές το κουβάλησα. Ας το διαβάσετε λοιπόν και ίσως να έχετε εκτελέσει το προσκύνημα στις αιτίες μου.

Μα ποιες είναι οι αιτίες;

  • Είναι η προσπάθειά μου να αποκαλύψω κάποια μυστικά της τέχνης της ποίησης και να μπω στου λαβυρίνθους που κινούνται οι ποιητές.
  • Είναι να μπορέσω να αποδείξω ότι ο λόγος της ποίησης μας φέρνει σε επαφή με κάποια μαγική ομορφιά που είναι δίπλα μας.
  • Είναι να μπορέσετε εσείς να αποκρυπτογραφήσετε την συμπυκνωμένη ζωή που υπάρχει στην ποίηση.
  • Είναι να προτείνω ένα πλάγιο κοίταγμα, αλλιώτικο κοίταγμα, διαγώνιο, μήπως και βρούμε κάποια στοιχεία που μας κρύβονται όταν κοιτάμε μόνο ίσια.
  • Αιτία του παρόντος είναι να επιχειρήσετε διαβάζοντάς το να περιηγηθείτε και να βρείτε δικούς σας δρόμους.
  • Αιτία είναι η χαρά, η απαγοήτευση, η προσπάθεια, η αγάπη, η αισιοδοξία, η δύναμις, η ευχή, ο κραδασμός και χίλια δυο ακόμα.

Τέλος σας υπενθυμίζω πως η ζωή είναι μικρή δεν έχουμε πολύ καιρό για να φαρδύνουμε τις καρδιές αυτών που συμπορεύονται μαζί μας στη ζωή. Ας είμαστε λοιπόν σε ετοιμότητα για την αγάπη. Ας βιαστούμε. Πιστεύω ότι η Αγάπη είναι ικανή να ενώσει τις ανθρώπινες υπάρξεις με τέτοιο τρόπο ώστε να ολοκληρωθούν. Πιστεύω επίσης ότι μόνο η αγάπη μας οδηγεί να προσεγγίσουμε ότι βαθύτερο έχουμε μέσα μας.

……………………………………………..

Όλα τα νίκησα εκτός της μοναξιάς

όλα τα απαρνήθηκα εκτός από την αγάπη……

Σωτήρης Νικολακόπουλος

                                                        Α. ΕΣΩ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ

                 Νέα Αρχή

Προσευχή τα λόγια

καλοσύνη στις στιγμές,

που νέο φύτρωσε χορτάρι αλλιώτικο στο χώμα..

Ξεπηδάει ελπίδα

στα χρώματα του ήλιου,

ορίζοντας σε ηρεμία

η θάλασσα γαλήνεψε

ο δρόμος πλατύς και καθαρός,

μουσική μες στην ψυχή μας.

Η αρχή μιας νέας εποχής

…………………………………………..

Θα περπατάμε αγκαλιά

με όνειρα απλά

κάτω από ήλιο λαμπερό, σε καταπράσινο λιβάδι

με συντροφιά τα αηδόνια,

κόκκινα τριαντάφυλλα της ροδαυγής

και η καρδιά γεμάτη.

Παιδιάστικοι ανασασμοί

δροσιά χαρά ξεδίψασμα,

σε ίσια μέρη ή χάρη,

η νέα εποχή.

          Νοσταλγία

Μαγεύτηκα, ήχοι γλυκείς στοχαστικοί

φωτίσανε τα μάτια,

φωτοπαιχνίδισμα του χρόνου,

αλυσίδα που πρόσθεσε και άλλους κρίκους.

Ολάκερος φαινόμουν

κάτι δικό μου λάμπει στον καθένα.

Ρουμπίνια σμαράγδια

αμέθυστοι γιούλια και τριανταφυλλιές,

ατέλειωτο το φως του ουρανού

και η θάλασσα γαλάζια.

Πόθοι πλημμυρίζουν τις στιγμές που πέρασαν,

ο κάθε κρίκος ένα χθες

          Αέναο ταξίδι

Είμαι σίγουρος

σας το λέω δεν θα φύγω,

περιμένω να ‘ρθει η στιγμή

να πάρω μια αγκαλιά ρόδια

να τα δέσω στα πόδια μου.

Μετά θα δείτε

πως με δεμένα και βαριά πόδια

θα πετάξω,

πάνω από σύννεφα

πέρα από σκότη

έξω από καταιγίδες.

Και ενώ ο κόσμος θα μικραίνει

μέσα σε ατέλειωτο φως

ο ήλιος αγκαλιά θα με πάρει

και με οδηγό την πούλια

σ’ ένα ταξίδι αέναο

χωρίς προορισμό,

μιας θεωρίας εραστής,

όπου θα ‘θελα να νοιώσω

μέσα στο είναι μου

πως πραγματώθηκε

στη γη

η αδελφοσύνη.

                 Το νόημα της τέχνης

Μέσα στο καζάνι της ζωής

έριξα χολή και ξύδι.

Μουσική με μάγεψε

πέλαγα αστεριών

κι ανάμεσα στην βουή και την φωτιά

άκουσα την μελωδία της αγάπης.

Εκεί άνθισε ένα ρόδο,

ολόφωτα τα χίλια πέταλά του

σμαράγδια ρουμπίνια

σμύρνα και χρυσός.

Στη θέα αναρωτήθηκα

θα φτάσω το όνειρο;

Ανθός του Ρόδου

αγνή μήτρα που ανθίζει

και καλύπτει κάθε άλλη επάνθιση.

Ιερό ρόδο,

πάνω από το κέντρο της γης,

ανθός με χίλιες μυρωδιές

δεύτερη όραση προμετωπίδα στα μελλούμενα.

Ιδού το νόημα της τέχνης

Σώμα Ψυχή και Πνεύμα.

                     Αδιέξοδο

Βαδίζουμε σε λαβυρίνθους στενούς

στο βάθος αδιέξοδο.

Κλειστήκαμε στις απολαβές μας

στα πλούτη μας,

στις θέσεις μας

και τα παράσημά μας.

Τα όνειρά οι προσπάθειές

κάστρο σε άμμο,

φωτιά

ξεχάσαμε να μιλάμε,

συναίσθημα κανένα.

Που να σε βρω

να ανοίξει η ψυχή μας,

να αγαλλιάσει η καρδιά μας

τους καημούς μας να πούμε.

Που να σε βρω

και θ’ άλλαζα την όψη της συνήθειας,

ανήκουστους κι ανείπωτους παλμούς να ξανανιώσω.

Χαθήκαμε

σε μια ζούγκλα που δεν ακούγεται η φωνή μας.

Αποθήκευσε νερό,

το μέλλον

τοπίο ξερό κι άνυδρo.

                    Η στιγμή της αλήθειας

Δίπλα στο γιασεμί

η πόρτα μου ανοίγει.

Του σπιτιού μου οι ζωγραφιές

κεντώντας σιωπή

στήσαν χορό στις φλόγες.

Όλα αυτά που σκέφτομαι,

λευκά φτερά

σκαλώνουνε στου καραβιού την πλώρη………

Απέναντι η λεύκα μες στο μπλε

– τις προάλλες φύγανε

τα χελιδόνια –

Κάπου κάπου ακούγονται πατήματα,

το γιασεμί κιτρίνισε

η λεύκα ανεμοδέρνει,

ξεπέρασε τη μουσική του ανέμου.

Σημάδια αστραφτερά της νιότης

πως χάνεστε ένα ένα.

Πέρασε ο καιρός και οι προθεσμίες

πέρασε ο καιρός και οι αυταπάτες.

Κι ήλθε η στιγμή της αλήθειας.

          Όραμα

Όλοι μιλούν

στην ώρα τους για όλα,

κάνουν κριτική,

ακούω να λέν για πόλεμους

για την πολιτική……

Το Αιγαίο δεν είναι πλέον ποίηση

ξεχασμένες γιορτές,

χωριά κοιμούνται στους βυθούς

μαύρος καπνός,

η Ιθάκη άγνωστη.

Όλοι μιλούν,

κάποιοι υποψιάζονται τις ιδέες μου

τις ταχτοποιούν.

Σαν ακούω να μιλούν

εγώ πάντα σωπαίνω,

-από παιδί μυήθηκα σε γαλανό ουρανό,-

όμως τους δίνω όραμα

άγγελος γίνομαι

φύλακας στις ιδέες.

          Χρόνος

Σιγά σιγά η νιότη φεύγει,

τα βράδια γίνονται όνειρα και μεγαλώνουν.

Τα στερνά τα παραμύθια

φέγγουν σαν φως………

Σιγά σιγά σύννεφα λιώνουν

ανάμεσα σε αυτά που ζούμε,

όλα αλλάζουνε

και το φεγγάρι ακόμα.

Σιγά σιγά χάνουν οι σκέψεις την αράδα.

Μαλάκωσε το σίδερο

φωτιές δεν βγάζει πια.

Τα χρόνια περνούν

οι πόθοι όμως μένουν,

που πλημμυρίζουν

μυρωδιές από γαζίες αγιόκλημα,

μυρωδιές από θυμάρι

κανέλλα κόκκινο γαρύφαλλο

και αν υπάρχει άπνοια

ακόμα και τότε

εγώ θα περνώ σβήνοντας τα πατήματα του χρόνου.

                        Αγάπη

Αγάπη δρόμοι τραχείς απότομοι,

πάντα θα την ακολουθώ πάντα θα μιλώ γι’ αυτή.

Όταν με αγκαλιάζει παραδίδομαι σ’ αυτή,

παρόλο που πιστεύω ότι θα με πληγώσει.

Όταν μου μιλήσει την πιστεύω,

παρόλο που η φωνή της μπορεί να μ’ αφανίσει.

Όταν με στεφανώνει

γνωρίζω ότι κάποια στιγμή θα με σταυρώσει.

……………………………………………..

Όλα τα νίκησα εκτός της μοναξιάς

όλα τα απαρνήθηκα εκτός από την αγάπη…

          Αλήθεια

                I

Ακόμα, ένας κρίκος στην αλυσίδα ετούτη

χτύπησε το μέταλλο στη φωτιά,

για να γεννήσει την πρωταρχική αλήθεια.

Έμπνευση είναι

αύρα καλοκαιρινή

φωτιάς αποχρώσεις.

Με καταλαμβάνει και φοβάμαι το άγνωστο.

Η αλήθεια έχει πολλές μορφές,

η πρωταρχική αλήθεια

και όταν έλθει η στιγμή,

η ώρα που το συλλογίζομαι

είναι ώρα νύχτας

νιώθω κάποιο τρόμο,

γιατί η νύχτα

με τα ακαθόριστα σχήματά της

παράλογη

και σκοτεινή συνάμα

δεν έχει διαβεί ακόμα.

Την αλήθεια αναζητώ.

Αυτός ο κήπος της Εδέμ

με τους ολόχρυσους καρπούς,

μοιάζει να σκεπάζεται από πέταλα ρόδου.

Ριγώ

κρατώ τα μάτια ανοιχτά,

και οι στιγμές περνούν.

      II

Αυτό το φως του ουρανού,

που φτάνει γρήγορα ανοίγοντας το πνεύμα,

μας φανέρωσε μπρος στα μάτια μας

το βάρος μιας ευθύνης……

που το πραγματικό νόημα της ζωής μας,

συνοψίζεται σε μια λέξη

«ΑΛΗΘΕΙΑ»

Το πνεύμα λειτουργεί,

μια λειτουργία υπερσυνειδητή.

                     Ελπίδα

Οι μέρες τρέχουν ατέλειωτα

και ούτε προφτάσαμε ποτέ

να τις ρωτήσουμε απλά,

για πού τραβάνε……

Γέμισε η ζωή μας.

Στο ματωμένο δειλινό

θρηνούμε τις ώρες που χάσαμε

τις μέρες που φύγανε.

Αγωνία νοιώθω και τρομάζω

όπως κοιτάζω το χρόνο να περνά,

εκείνος μου χαρίζει

τον ήλιο στην καρδιά

την λάμψη μες στα μάτια.

Κύκλος είναι η ζωή,

θάνατος ποτέ πνευματικός.

Φως περισσότερο φως.

Δεν έχουμε τίποτε άλλο από συντροφιά την ελπίδα.

                      Αναμονή

Δεν πιστεύω ότι μπορεί να διαβώ

τα πλαίσια του χρόνου.

Θα φορέσω τα καλά μου

το κασκόλ

και την μάσκα της σοβαρότητας,

γιατί εκατοντάδες χιλιάδες μάτια

με προσέχουν στις μεγάλες πόλεις.

Δεν πιστεύω ότι έχω έλθει

τη σωστή εποχή.

Αλλά όμως ακόμα περιμένω

να έλθει η στιγμή

όπου τα τριαντάφυλλα και τα γιασεμιά,

ακόμα και οι πασχαλιές και οι μπουκαμβίλιες

θα ‘ναι ανθισμένες

και τα μικρά παιδιά να μην τρομάζουν

καθώς αθώα θα κοιμούνται.

Εκείνο τον καιρό θα σκοτώσω

την οχιά,

την οχιά που ρίχνει

δηλητήριο στο κορμί μου.

Δρόμος

Οι άνδρες μιλούν

ζυγίζοντας τις κουβέντες,

εγώ πάνω κάτω τα σοκάκια

φτασμένος πια στο τέλος του δρόμου.

Όνειρα και πάθη

ευθύγραμμα με πάνε με φέρνουν,

παράλληλα με μια μοναξιά.

Αμφισβητώ και δαγκώνω τη σιωπή μου

δύναμη δεν έχω

μου ‘χουν ρημάξει την φωνή.

Θα βγάλω μια κραυγή

και θα φύγω να την βρω.

          Τρόπος ζωής

Η δύναμη και η μοίρα

μας αξιώνουν κάποτε,

ν’ αντιστεκόμαστε σ’ αυτόν τον πρόσκαιρο θάνατο

στο προσωπικό αντίο

και είναι αυτό

που μας γλιτώνει από την ενέδρα,

γιατί γοργόνες έρχονται να ξυπνήσουν

τα νυσταγμένα όνειρά μας.

Ένας τρόπος ζωής

με διάφορα επίπεδα εφαρμογής.

                     Χειμερινές εικόνες

Γενάρης, οι μέρες μεγαλώνουν

ανάνθιστες μουντές,

κρύα πρωινά γλυκοξυπνήματα.

Τα πάντα είναι άσπρα

φως ανέσπερο ελπίδας.

Η φύση αναγεννάται

χάρμα οφθαλμών.

Υπερκόσμια μουσική

άγριοι αέρηδες παντού και η θάλασσα πλατιά.

Είναι η στιγμή ακριβώς

που το μυαλό ανατριχιάζει

και η ψυχή πετά.

Άχραντα μυστήρια, στιγμές θεϊκές.

Γενάρης στη μέση του χειμώνα,

πρωί πρωί κάτι σπουργίτια

τρελλά πετάγματα

αφήνοντας γραμμές στα σύννεφα.

Εμείς φευγάτοι

στους ίσκιους του Σαρωνικού.

Ο ήλιος ψυχρός σα μια θαμπή λαμπάδα,

δένδρα χωρίς φύλλα

με μια χρυσή αχνάδα.

Νεροσυρμές στη μπαλκονόπορτα

δρόμους καθρέφτινους τραβούν οι στάλες της βροχής,

αργοκυλώντας στο γυαλί

φτιάχνουν χειμερινές εικόνες.

                     Άτιτλο υπ’ αριθμ. 2

Με θάψατε βαθιά

όμως ξεχάσατε πως είμαι γέννημα.

Ακούω τον παλμό της γης,

τελείωσαν οι λέξεις,

είδα την ιδέα σαν θεμέλιο ζωής.

Εσείς με θέσεις κι αξιώματα

τσίγκους λαμπιρίζοντες,

που γέρνετε από το βάρος.

Τινάξατε τους αρμούς της ψυχής μου,

απλώθηκαν τα όνειρά μου

μέχρι που χάθηκαν στους ίσκιους

των στηλών

που στήριζαν την ζωή μου.

Με στήσατε στον τοίχο,

έτσι που οι κορφές μου έχασαν την ισ

μόνο και μόνο

για να κυλάει στις φλέβες μου η αγάπη ορροπία τους.

Όμως βαθιά θαμμένος

διατήρησα εκείνη την ιδέα.

Τώρα δίπλα σας είμαι

φύτρωσα και γέμισα καρπούς.

                    Δοκιμασία

Διάχυτο φως επάνω από το κεφάλι

δικό μου είναι στεφάνι,

ούτε καν στο κομοδίνο κάποιο ξεχαμένο βιβλίο.

Κρατάω το βλέμμα της ψυχής

που δίχως χαρά,

βλέπω ανθισμένο παράθυρο απέναντι στον τοίχο.

– Δικοί μου που κάποτε και τώρα μου δίνουν ευτυχία,

μορφές που περνούν, ονείρων καραβάνι,

ίσκιοι που θολοτρέμουνε στο κάτασπρο ταβάνι,

πίκρες που ξεχαστήκανε με τούτη την αιτία –

Και όταν το μούδιασμα της νάρκης γλυκά με πιάνει,

αρχίζει μια γλυκιά φωνή λέγοντας ίσια

τις σκέψεις μου

και ακολουθεί σεργιάνι.

Φιγούρες στα άσπρα και πράσινα

μου φέρνουν μες στο νου φωνές

που σε ζεστά ακρογιάλια αντιλαλούν,

καθώς μουγγά είναι εδώ

και ο διπλανός πονάει.

                                    Β. ΣΗΜΕΙΑ ΦΥΓΗΣ

          Πορεία (Χελιδόνα)

Ανασαίνοντας βαριά περπατώ,

φύλλα πεσμένα λασπωμένα

κόκκινα σα την φωτιά,

φθινοπωρινά,

πιο κει άλλα κίτρινα φλουριά

μέσα στο δάσος χοντρά χαλιά στρωμένα.

Όπως περπατώ για την κορυφή

φέρνει ο νοτιάς σαπίλα βροχερή,

κουρτίνα το σύννεφο μπροστά,

φυλλορροούν τα δένδρα λυπημένα

κελάηδισμα κανένα.

Πιο ψηλά στον ουρανό

σύννεφο έσβησε τον ήλιο τον ψυχρό,

όμως περπατώ για την κορυφή

όπου ο στόχος είναι εκεί.

          Στύγα (Χελμός)

Το πράσινο χάθηκε στο χιόνι,

εγώ κοιμάμαι στο σπλάχνο της θύελλας

μες στην αντάρα του βουνού,

στο πέσιμο από ψηλά του νερού.

Ξυπνώ με μάτια ξάστερα

λουσμένος μες στο φως.

Ακούω τον παλμό του ήλιου

τον ήχο του νερού,

είναι τα κρουστά του χειμώνα

οι αρχαίοι μύθοι για αθανασία

τα βήματα της εποχής.

Ήχος φτερών,

γεράκια και αετοί το τρίξιμο της γης.

Το πρόσωπο μου γεμάτο γύρη του πρωινού

πάνω στο κατάλευκο τοπίο,

που ο ήλιος με μια χειρονομία σκορπίζει.

Στα πόδια μου μαύρες φιγούρες έπαιζαν θέατρο.

– Χωρίς Λόγια. –

Σκηνικό έγχρωμο

το φόντο μπλε.

Σας βλέπω φοβισμένους,

σηκώνουμε τα μάτια

άσπρες σιωπές

και ακούραστα πρόσωπα.

Όπου κοιτάζω ζωή

άσπρο τοπίο και πολύς ουρανός

και μεις Γενάρη μήνα

ολόκληροι κάτω από το νερό

να γίνουμε αθάνατοι!!

                      Δάσος (Πήλιο)

Η βουή του αέρα δυναμώνει

το φως φεύγει σιγά σιγά,

το δέος που νοιώθω με κυριεύει

το κορμί μου αναριγά.

Δίπλα γύρω τριγύρω ως πέρα

τα έλατα καταπράσινα χριστουγεννιάτικα στολίδια,

λαμπίριζαν αστραφτερά

καθώς υψώνονται

στα σύννεφα σαν άρπες.

Ερημιά, παντού άσπρο

και η καρδιά ζεστή χτυπά.

Μέσα στο Δάσος ο αέρας παίζει,

μονάχος ανεβαίνω

παγωνιά, τα πάντα ήρεμα γλυκά.

Τραγούδι χαρούμενο

χρώματα πολλά στου δειλινού την ώρα,

τα πουλιά κουρνιάσαν, μαζί και οι πεταλούδες

σημάδι ανθρώπου πουθενά.

Η σκιά μου χάθηκε.

Περπατώ στο λυκόφως

προσμένοντας τους Κένταυρους να ρθουν.

                       Χιόνι

Το χιόνι έρχεται

σιωπηλά μεθοδικά αγγίζοντας τα πάντα,

το χιόνι άσπρο όσο ποτέ

ανέσπερο το φως του δίνει.

Με βήμα παγωμένο έρχεται

χωρίς να μας ξαφνιάζει.

Δεν θλίβομαι

και δε φοβάμαι

αυτό το κόκκινο στη λειψοφεγγαριά.

Κάποια νιφάδα άσπιλο φως

σε μια γωνιά θα με αναμένει.

                          Ανάθεμα (Όλυμπος)

Θυμωμένη η ομορφιά του δάσους,

ανάσες βαριές

πρόσωπα αισιόδοξα κουρασμένα.

Οι ριπές του βοριά

μας βαστά ενωμένους,

πόνος

τα χείλια ματώνουν

τα μάτια δακρυσμένα

τα άκρα παγωμένα,

βουή του ανέμου χαμηλά

χιόνι παχύ……

Όπου κοιτάξω άσπρο,

τα δένδρα κρυώνουν

περήφανα ψηλά,

η μέρα περνά

ένα αστέρι φοβάται και πέφτει,

– κάνουμε μια ευχή –

και αμίλητοι δεμένοι ανεβαίνουμε για την Σκούρτα

                        Λυκόφως (Πάρος)

Με τους φοίνικες της Αγίας Ειρήνης

καθρεφτίζομαι στην άκρη,

χρυσοπράσινες αποχρώσεις

δένδρα σε ξερά λιβάδια

και στα πόδια μου ξεραμένα φύκια.

Αύρα Ανοιξιάτικη

ριγώ και σκέφτομαι.

Ταξιδεύω!

Η πούλια πολυέλαιος

στου ουρανού την άκρη,

ο δρόμος μου κάτασπρο όνειρο

το φεγγάρι μια μπάλα χρυσαφένια.

Μετράω τους παλμούς μου

η ανάσα μου βαριά.

Μάζεψα ένα κοχύλι

το βαλα στ’ αφτί και αφουγκράστηκα,

έκρυβε μέσα του

το τραγούδι του γιαλού

την καρδιά του μπάτη,

τρεις γλάρους που κουρνιάζανε.

Και μέσα στο καθρέφτισμα

μουσική!

Ρεμβασμό μου δίνουν στην ψυχή,

το φως το κύμα η σελήνη

σε θάλασσα γαλήνης.

                         Γκιώνα

Μεταμεσήμερο

Το ποτάμι καθαρό κατεβαίνει με ορμή,

τα μάτια αχόρταγα κοιτάζουν έως πέρα,

σίγουρη η δράση.

Περνά ο πρώτος φόβος

όλοι μαζί μια καρδιά μια ψυχή.

Το τοπίο ονειρικό

οι πεταλούδες δίπλα μας φτερουγίζουν στ’ αγέρι,

οι φωνές μας χάνονται.

Οι ψαλμοί του ποταμιού που κυλάν δονούνται μέσα μας

μας παρασέρνει από κόσμο σε κόσμο,

από εικόνα σε εικόνα.

Κρυώνουμε,

η ομάδα ένας άνθρωπος μια ανάσα

ξεχνάμε λύπες, προσμένοντας χαρά.

Η βαθειά λάκα στα ψηλά,

ο αέρας μας χορεύει σαν τον πόθο της ψυχής.

Χορεύουμε ακροβατούμε γλεντάμε γελάμε

παίζουμε και ανεβαίνουμε.

Η κορυφή μας περιμένει.

Εσπερινός

Η γραμμή των βουνών αγκαλιά μας

το στήσιμο τελείωσε.

Η φωτιά έσπαζε την νύχτα σε ψηφιδωτά κομμάτια.

Κουρασμένοι μια μπουκιά ψωμί……………

Ο ήλιος έχει φύγει,

η νύχτα κρύα

και ο αέρας κάτω από τις κορυφές να οδύρεται.

Κρύωναν τα αγριολούλουδα

οι σκίνοι το θυμάρι

και μυρουδιές σαν προσευχές

ξεχύνανε τα φύλλα.

Απόδειπνο

Μετά περάσαμε στη σιωπή

είχαμε κερδίσει δυο μαργαρίτες.

Στα χέρια μας η δροσιά του βουνού

φεύγαμε στον ήλιο των ονείρων μας

πέρα από τον ίσκιο των βουνών,

με τις χούφτες μας και την καρδιά μας καθαρό αέρα.

Τα όνειρά μας πήραν

κάτι από το πέταγμα των πουλιών,

και από τα χαμηλόκορφα βουνά

με δέος ακούμε την μουσική των αστεριών……

Κούρνιαξαν τα αγριοπούλια

η νύχτα προχωρά,

περιμένοντας

το φως της άλλης μέρας.

Καληνύχτα σε όλους.

Όρθρος

Οι ώρες τυλίχτηκαν στην αγκαλιά μας

είμαστε εκεί κουλουριασμένοι,

όμως η γη που ακουμπούσαμε έπιασε πάλι τον ανήφορο

του ήλιου το θάμα ν’ αντικρύσει.

Λούστηκε η ψυχή μας στις δροσιές στα χόρτα

ήλιους ήπιε για κρασί

και της γης τ’ αρώματα.

Η ανάσα την νύχτας χάθηκε.

Λειτουργία

Ήχους νερού γεμάτη η αυγή,

το πέπλο διάφανο, το τοπίο άγριο

οι φλέβες των δένδρων παλλόμενες,

της γης οι ρυτίδες μεγαλώνουν.

Χρυσή βάφτηκε η αυγή,

αντιλάλησε ψηλά σαν πνοή φλογέρας

και ξανάπεσε απαλά κάτω δω στη γη

πεταλούδα ανάλαφρη και ευωδιά και αγέρας.

Κουράγιο ήλθε το φως

τα τοπία εναλλάσσονται

κρυώνουμε δεν μιλάμε,

κύτταρο είμαστε στην απεραντοσύνη,

λιθάρι και ανάσα.

Σταγόνες βροχής

μπερδεύονται στα δάκρυά μας,

τον όρθρο ψάλλαμε.

Άγιος Άγιος ο πόνος τούτος.

Δοξολογία

Τα χέρια μας ξυλιασμένα,

η ορμή του ποταμιού κι ο ήχος απόμακρα,

σε κόλπους απάνεμους καθόμαστε

ο βοριάς φυσομανά,

σείεται το έλατο ξύνοντας τον ουρανό……

Όνειρο! Κοντεύουμε

η γωνία των ματιών μικραίνει προς τα πάνω.

Προχωράμε βαριές ανάσες,

ένα τσιγάρο πριν την κορυφή

και η κορυφή έξω στο απέραντο μπλε του γαλαξία.

Στα πόδια μας πιο κάτω αντάρα,

όμως εμείς πατήσαμε κορυφή

λουζόμαστε στο φως.

Χαρά ατέλειωτη μεθώντας με τον ήλιο.

Σε άλλα με υγεία.

………………

Μεταμεσήμερο

Νάμαστε χαρούμενοι,

Κούραση καμία,

νικήσαμε

στο άπειρο τα αισθήματα………

Σ’ ένα τραπεζάκι είμαστε γυρτοί,

ήτανε γιορτή

στο μικρό καφενεδάκι

και η καρδιά μας βρήκε κουράγιο

στο παλιό τραγούδι

που κλέψαμε ελπίδα.

– Πάει και αυτή η Κυριακή

και ας περιμένουμε μια άλλη,

ήτανε τόσο βιαστικά

όπως και κάθε Κυριακή,

μια Κυριακή τόσο μεγάλη……

 

                      1η Μάρτη

Όμορφη στιγμή

ο ήλιος λαμπρός στη ματιά του χρόνου,

φανταχτερός

ακούμπησε και ζέστανε.

Είδα τις ακτίνες του

να μου τρυπούν το σώμα,

τα κύτταρα τις ίνες τους ιστούς

ευχαρίστηση μεγάλη.

Ξαφνικά στο απέραντο γαλάζιο

τρία πουλιά

τρεις αετοί,

τρεις σταυραετοί

να φέρνουνε την Άνοιξη.

……………………………………

– Κόκκινη άσπρη πλεγμένη κλωστή

στο δεξί καρπό,

να μην μας πιάσει ο ήλιος.

                      Αστυπάλαια

Περνώντας από μακριά

θα μίλαγες για βυθισμένο καράβι,

φτάνοντας κοντά

είναι νησί με έντονες εικόνες,

κοιτάζοντας από ψηλά

βλέπεις μια πεταλούδα

το πράσινο του χορταριού ολόχρυσο.

Πανέμορφη βαδίζει

σε χώρους ασυννέφιαστους

σε ολόφεγγο ουρανό

και χρυσαφί φεγγάρι

Οι σκιές της θάλασσας με αιχμαλώτισαν

σε μια σκέψη μονότονη

για ένα ξέσπασμα των ματιών μου,

σ’ ένα πόθο κουραστικό

στο ταξίδι της γνωριμίας,

σ’ ένα αρμένισμα των ονείρων για φυγή…

Κοίταξαν τα μάτια μου τα μάτια της,

τα χέρια μου στη μέση της ξεστράτισαν

όλες μου οι αισθήσεις ξεσηκώθηκαν,

είμαι έτοιμος να την γνωρίσω…

                     Όψη φωτός

Τα όνειρά μου άφησαν

τις άχρηστες σελίδες των άλλων θεμάτων.

Κάτω από ψυχρά ρεύματα

έφτιαχνα την όψη του φωτός,

μαχαίρι στην καρδιά του ονείρου

ατέλειωτο στο χώρο.

………………………………….

Η θάλασσα ήρεμη,

σεντόνια αφροκέντητα

απλώνει στα ακρογιάλια τα αλμυρόδροσα.

Τα ποτάμια κυλούν γάργαρο νερό,

τα σκότη διελύθησαν

η Μελαγχολία εχάθη.

Αύρα πρωινή θαλασσινή,

– άνω σχώμεν τις καρδιές μας –

          Στιγμή (Αντίπαρος)

Οι πέτρες είναι χρόνος

αιώνες ανέμου.

Τα λιγοστά δένδρα μες στο μπλε

οι άνθρωποι είναι πέτρα.

Τα πάντα γυρίζουν,

δεν έχει εδώ νερό

όμως τα μάτια λάμπουν,

λαχταρούν τη στιγμή

την αύρα τη θαλασσινή.

Ήσυχο τοπίο

τυλίγομαι με τα γλυκά τ’ αγέρια,

η καρδιά μου ως τον ουρανό επάνω

και ασάλευτος ρεμβάζω

κάτω από τις ελάχιστες τις φυλλωσιές,

αφήνοντας επάνω μου

τον γαλανό μεγάλο ουρανό

και το απέραντο γαλάζιο του Αιγαίου.

                        Ταξίδι

Μια στάλα γη, μια τούφα πράσινο

σε μέτωπο γαλάζιο.

Φύλλα Λεύκας ασημί

και γω πορεύομαι στην άκρη.

Εσύ είσαι που με καλείς,

ξεκινώ, γίνομαι φωτιά αέρας

νερό κρύσταλλο πηγής,

χάνομαι σε άβατα μέρη άγνωστα

και κει ανάμεσα στους λύκους και τα ζώα

ο ήλιος λαμπρός ανατέλλει ακόμα.

Ναυάγια λάθη αλλοτινά

μαργαριτάρια ακριβά

άγρια θάλασσα πλατιά.

Φουρτούνες καιροί

σύννεφα βαριά.

Κλείνω τα μάτια και πλέω ανοιχτά.

Όμορφη μέρα έρχεται

απόλυτη γαλήνη.

Εκείνη την ώρα του ξεσηκωμού,

παίρνω βέργες τριανταφυλλιάς της Άνοιξης

φωτιά να βάλω στα όνειρά μου,

σαν ταξιδεύω αντίθετα

αναζητώντας την Ιθάκη

ή το τέλος.

          Άνοιξη (Άγραφα)

Έφευγε η μέρα μαζί με το τοπίο

γύρω μου τα τελευταία χρώματα του χειμώνα

τρεμόπαιζαν στο σύθαμπο.

Πουλιά συννέφιασαν τον ουρανό

λες και έσυραν το πέπλο της νύχτας.

Ενώθηκαν οι φωνές με το τραγούδι του κότσυφα

ο χώρος υγράνθη, η ανάσα κόλλησε

θόλωσαν τα μάτια……

Εγώ μόνος μέσα σε παγερό σκοτάδι

ξεκίνησα να βρω το μονοπάτι

που με πάει στα ψηλά,

μυρωμένος και ζεστός από τα ελπιδοφόρα

μηνύματα της άνοιξης.

                                             Γ. ΑΦΙΕΡΩΣΕΙΣ

                       Αστέρια

                                                Ναταλία, Μελίνα, Λυδία

Τρία παιδία κοιτάζουνε τον ήλιο

στα χρυσοστεφανωμένα πρωινά.

Τρις χρυσές ψυχές

τρις φωνές

τρις φωνούλες παιδικές στην αγκαλιά του κόσμου,

κλωνάρια της καρδιάς

λιόλουστης μέρας μήνυμα.

Έχοντας το γέλιο της χαράς

μου φέρνετε λουλούδια
λουκούμια και ζαχαρωτά,

χίλια κομμάτια αγάπη.

Σβούρα τα πάντα γυρίζουν

και όταν τα χέρια σας ανοίγουν

το σύμπαν τραγουδά

και όπως το φιλί ζητώ,

νεράιδες είστε

στις ψυχής μου τον ειρμό.

Παίρνω μυρωμένο απόσταγμα αγάπης,

ουράνιο δώρο βάλσαμο του νου και της ψυχής,

ύψιστο κορύφωμα της επαφής

απάνεμο λιμάνι.

Φίλτρα τα παιδικά τα μάτια

τύχη χαρά και προκοπή

και σαν παιχνίδι να ‘χετε

όλα τα αστέρια του ουρανού.

                   Σημεία εποχής

                   I                           Σε 4 ψυχές που χάθηκαν “παράπλευρα”

                                                σε Διαδήλωση Μάη του 2010

Μάρμαρα ξεριζώθηκαν

κορμιά φτερούγησαν, εκμηδενίστηκαν

κορμιά μες στον καπνό.

Η πορεία σημειωτόν.

Οι άνεμοι λυσσομανούν

τα δένδρα γονατίζουν,

λες για την κακιά την μοίρα φταίν’ αυτά.

Τα βάθη της θάλασσας αναταράσσονται

τα ηφαίστεια και οι κεραυνοί επικοινώνησαν

και η πόλις όλη έχει μετατραπεί

σ’ ένα απέραντο χάος.

Χιλιάδες μάτια κοιτούν χωρίς ν’ αντιδρούν.

Τα πουλιά κρούουν λυπητερά

και οι σκιές

δεν παίζουν άλλο πάνω στους βρώμικους τοίχους.

Σταθήκατε άτυχοι

σας σημάδεψαν σαν στόχο,

κάπου σας βρήκαν ασθενείς.

Τα χελιδόνια φύγανε

η άνοιξη δεν θα ρθει.

Το χώμα πήρε τα κορμιά

συνθλίβησαν τα όνειρα,

η ευτυχία των περασμένων των καιρών

μες τις αναμνήσεις χάνονται.

II

Κοιτάζω τα αγριολούλουδα,

σβηστά χλωμά μπουμπούκια αγνώριμα.

Κοιτάζω το μέλλον και μελαγχολώ,

θα μεγαλώσουν άραγε;

ή κάποιος λίβας καυτερός

θα τα θανατώσει……….

Όμως θα τα ποτίζω,

ελπίδα στοργή κι αγάπη

μόνο να μεγαλώσουν.

Γενέθλια

Είστε δίπλα σε όλους

τα εισιτήρια πληρώθηκαν,

προχωρήστε και άλλο

επάνθιση στην άνθιση.

Οι μελωδίες να σκάβουν την σιωπή,

ο νους φωτισμένος

η θάλασσα μπουνάτσα,

προχωράτε, απλά ζήστε,

οι ασκήσεις τέλειωσαν

τα μυστικά τα πήρε ο Βοριάς,

τα άνθη δε σιωπούν πια

όνειρα πολλά.

Η Γαρυφαλλιά είναι ανθισμένη,

η τριανταφυλλιά πάντα θα φορά

τα θεσπέσια φορέματα της ζωής,

το διασμπορίνι θα εκπέμπει σε μήκος κύματος

έντονα αρώματα.

Τώρα και οι δυο τραγουδάτε τη ζωή

σε καταγάλανο ουρανό,

με θάλασσα γυαλί

με ήχους έντονους.

Οι ιστορίες πέτρωσαν

τα λιβάδια καρπούς θα φέρουν,

τα λουλούδια ανθίζουν

και δεν τα νοιάζουν ο χιονιάς οι μπόρες.

Είστε μαζί!

                   Αθήνα

Οι δρόμοι της γεμάτοι χρώματα κι εικόνες,

υποσχέσεις άπειρες φορές ειπωμένες.

Τους δρόμους διαβαίνουμε

και ας σχίζουν γκρεμίζουν φανοστάτες,

ήλιους που δεν υπάρχουν.

Τα λόγια τα ακούμε.

Τα σπίτια καμωμένα από μπετόν,

άτονοι χαρακτήρες οι άνθρωποι

σε στάσεις όρθιες πλαγιανές λοξές.

Καθόλου άνεμοι στους δρόμους

καθόλου ζωή, σκόνη φασαρία,

οι γειτονιές χαθήκαν, οι πολυκατοικίες σε παγιδεύουν………

Σ’ αυτήν την πόλη που την λεν Αθήνα

που μεταλλαγμένη προχωρεί,

βήματα ενώνουν τη σιωπή μιας λιτανείας

και από Πεντέλη Πάρνηθα

Αιγάλεω και Υμηττό,

το σύννεφο βαρύ μες στην καρδιά κουρνιάζει.

Πολιτεία με τρομάζεις

νοιώθω ρίγη στην ψυχή

Και όμως!

όταν είμαι μακριά

Ζω! με τη στιγμή που θα βρεθώ κοντά σου!!

                      Μια ζωή γεμάτη

                                                                   Στη Μαρία 13.1.2011

Πουλί απλώνει τις φτερούγες

φωτίζοντας το σήμερα.

Πετά σε χρυσές

και αγκαθωμένες ρούγες,

αίμα κρυφοσταλάζει, μα τις πληγές τις κλείνει.

Κόκκινο ρόδο στα κλαριά,

άνθισε στην αρχή

η ωρίμανση το επανθίζει,

πάντα γεύεται καρπούς.

Δεν κουράστηκε και όλο μεγαλώνει.

……

Ο ήλιος πάντα φωτεινός αντάμα με το πάθος

και μοναχή και καθαρή ανάμνηση θα είναι,

μια ζωή γεμάτη

που σε στερνό προσκύνημα,

νοσταλγικά και ακούραστα φτερά θα ξαναπλώσει!

                     Επιθυμία

Θα θελα τα πουλιά που θα ‘ρθουν

να ναι κεχριμπαρένια

και τα σημάδια των καιρών

μην έρχονται ποτέ.

Θα θελα τα αστέρια να μου φέρουν

σούμα, κάλφα και δενδρολίβανο μυρωδικό

κεράσια πετροκέρασα,

λεμονανθούς της Πούντας.

Θα θελα το αγέρι να μου φέρει

λάδι της Παναγιάς

κρινάκι από το δάσος

και ένα φιλί γαρύφαλλο για την απελπισιά.

…………

Κοιτάζω το παράθυρο με θέα το Αιγαίο,

γεράνια βιολέτες

και τα αγριοπερίστερα στις κάμαρας το ύψος.

Τότε σπάω την πέτρα με μπουνιά,

οι πόθοι μου απέραντοι

και της αγάπης τη χαρά

να νοιώσω ως τα βάθη.

                                   
ISBN 978-960-8160-65-1