Δοκιμιογράφος – Ποιητής
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΗΜΕΡΙΔΑ
ΓΙΑ ΤΑ 200 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ
ΣΑΒΒΑΤΟ 4Η ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2021
(10.30 π.μ. έως 14.30 μ.μ.) Συνεχίστε την ανάγνωση του “ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΗΜΕΡΙΔΑ ΓΙΑ ΤΑ 200 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ 4/12/2021 10.30-14.30”
Με τη σύντομη αυτή αναφορά μου θα επιχειρήσω να περιγράψω την διαδρομή της λογοτεχνίας από την απελευθέρωση του 1821 και μετά. Θέλω παράλληλα να αναφερθώ σε κάποιους δημιουργούς, που εγκλωβίστηκαν στα στενά όρια της επαρχίας τους ( και εδώ μιλάμε για την Πάτρα), και αποκόπηκαν από την ευρύτερη λογοτεχνική οικογένεια, με συνέπεια την καταδίκη τους (Όχι όλοι) σε πλήρη αφάνεια για τους ιστορικούς της Ελληνικής λογοτεχνίας
Οι τοπικοί ορίζοντες του νομού δεν είναι σε θέση να σχηματίσουν μια αυτόνομη σχολή λογοτεχνίας, ξέχωρα από τη λοιπή Ελλάδα, παρά το γεγονός ότι το δυναμικό αυτό λειτουργεί καθοδηγητικά μέσα στη νεοελληνική λογοτεχνία και συχνά χαράζει δρόμους και την μπολιάζει γόνιμα και δημιουργικά. Νομίζω λοιπόν πως εκείνο, που μπορεί να γίνει εδώ, είναι η παράλληλη αναφορά στους λογοτέχνες με τους απαραίτητους συσχετισμούς και συγκρίσεις με το κέντρο και συγχρόνως να είναι δυνατή η αποτίμηση του Πατραϊκού πνευματικού γίγνεσθαι κατά περιόδους, που αντιστοιχούν στις χρονικές ενότητες της νεοελληνικής λογοτεχνίας.
Συνεχίστε την ανάγνωση του “Η ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΤΗΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ ΣΤΗ ΠΑΤΡΑ”
Τα χρόνια που ζούμε σήμερα έχουν το προνόμιο να σφραγίζουν με την αισθητική τους, την ανομοιομορφία και την πολλαπλότητα της έκφρασης κάθε είδους σκέψης, πιστεύω, αγάπης, πίστης και πολλών άλλων πνευματικών ιδεών….
Η γνώση του μυσταγωγού και οι απαιτήσεις, αλλά και κάθε άλλου μυημένου, που αυτός έτσι νομίζει, έχει καλυφθεί από ελαττώματα, όπως προσποίηση, μίμηση, φιλαρχία , φιλοδοξία κοροϊδία και αλλά πολλά. Αλλά πάνω από όλα τα συμφέροντα μιας ομάδας «ισχυρών» που διαθέτη κάποιος, και δεν στηρίζεται στην ταπεινοφροσύνη, στην φοίτηση της Τεκτονικής, την αξιοκρατία… Εδώ δεν υπάρχει προσπάθεια που να αντιπροσωπεύει τον γνήσιο μυσταγωγό.
Βιώνουμε την εποχή που η Βασιλική Τέχνη (κάποιοι πολύ ειδικοί δεν γνωρίζουν τι είναι αυτό απλά το αναφέρουν…) έχει απομακρυνθεί από τους πολλούς και τελικά η ουσία της είναι καθηλωμένη στο παρελθόν. Αυτό που συνεχώς επικολλούμεθα είναι ποιοι είμαστε κάποτε, καπηλεύοντας πολλές φορές ονόματα επιφανών μυσταγωγών. Ενώ ο σημερνός άνθρωπος, δεν έχει τα φόντα παλαιοτέρων σε θέματα φιλοσοφίας και μυσταγωγίας. Άσε τι νομίζει ο ίδιος….
Οι κώδικες προσέγγισης έχουν σβηστεί και η απαιτούμενη από τους μυσταγωγούς ευαισθησία και πνευματικότητα ολισθαίνει αντιμέτωπη με την χυδαιότητα, την ευκολία, τα άπειρα δικαστήρια (η πραγματικά πρωτοφανείς απαράδεκτη πλευρά) και δεν μας έφταναν όλα αυτά έχουμε και το Bulling της παρέας των «ισχυρών» για το που θα καταλήξει ο ανελεύθερος φιλόδοξος αρχομανής βαθμολαγνος «μυσταγωγός»…
Ο Νάγος, υπήρξε ο πρώτος, αν δεν κάνω λάθος, στοχαστής που διατύπωσε την άποψη, ότι ο μυσταγωγός και η μυσταγωγία είναι αθάνατη. Ίσως η αισιόδοξη αυτή άποψη να είναι καρπός της ιδεολογικής του διαίσθησης. Σήμερα η ιδέα φτάνει κορεσμένη και ανιαρή μέσα σε μια αντιαισθητική σκοτοδίνη….
– Μήπως όμως όλες αυτές οι σκέψεις, είναι άστοχες διαπιστώσεις και αισιόδοξα δεχόμενοι το αύριο, μπορούμε να δούμε στοιχεία αναγνώρισης του συστήματος;
– Μήπως οι καθοριστικές αξίες του παρελθόντος είναι υπαρκτές έστω και υπό διωγμό;
Όσοι όμως ακόμα διαθέτουν ερωτήματα και αμύνονται εναντίον της ερήμωσης των πάντων και ιδιαίτερα στην ιδεολογική ερήμωση, ίσως γνωρίζουν τις απατήσεις και διαισθάνονται τις πιθανές διεξόδους.
Εάν δεχθούμε ότι το έργο της Βασιλικής Τέχνης είναι προϊόν της συμφωνίας του εσωτερικού κόσμου του μυσταγωγού, τότε μπορεί να ισχύει το κριτήριο αξιολόγησης και το κριτήριο της ταύτισης του μυσταγωγού με το έργο που επιτελεί η καλύτερα προσπαθεί να επιτελέσει.
Η παιδεία του καθενός μας έχει σαν ιδανικό την διαμόρφωση Ελευθέρων ανθρώπων, ελευθέρων χαρακτήρων, εξ ου και το τρίπτυχο της Γαλλικής επανάστασης Ελευθέρια – Ισοτης – Αδελφότης.
Όμως υπάρχει εισβολή από δήθεν γνώστες του αντικειμένου, εντελώς άσχετοι, παραγοντίσκοι που νέμονται την εξουσία. Τη εξουσία του πνεύματος, νομίζοντας ότι βρίσκονται σε κοινωνικούς η άλλους συλλόγους… Παρ’ όλη όμως την πνευματική παρακμή και θνησιγενή παραγωγή σκέψης και γνώσης, η πραγματική Βασιλική Τέχνη με μια μεταφυσική δύναμη υπερνικά το χάος που δημιουργήθηκε από ανθρώπους ρηχούς στο πνεύμα και όχι μόνο. Οι πραγματικοί μυσταγωγοί – δημιουργοί – τεχνίτες της Βασιλικής Τέχνης δίνουν έργο διαχρονικά και ικανό να συγκίνηση όσους αντιστέκονται στην Παράγκα που δημιουργούν άνθρωποι φιλόδοξοι, αρχομανείς, συμφεροντολόγοι… ανίκανοι πνευματικά.
Τέλος μέσα στο αντιφατικό φάσμα του κόσμου και της ζωής, ο μυσταγωγός είναι το αέναο συμβάν πολλαπλασιασμού της δημιουργίας. Όλοι ανάλογα με τις δυνάμεις τους και ιδέες μπορούν να μετέχουν σ’ αυτό το συμβάν.
– Δεν δικαιούνται όμως κάποιοι, να ευτελίζουν το περιεχόμενο της Βασιλικής Τέχνης.
– Δεν δικαιούνται κάποιοι να συμπεριφέρονται πέραν των οροθεσίων, που σίγουρα είναι καταγεγραμμένα..
– Δεν δικαιούνται κάποιοι να μας παίρνουν αυτό που αγαπήσαμε και αγαπάμε, υπερασπιστήκαμε και πιστέψαμε, αγωνιστήκαμε και αγωνιζόμαστε, σε αντάλλαγμα μιας θέσης, χωρίς θέσεις, αλλά με γνώσεις…
Η μελέτη της φύσεως και η παρατήρηση των φυσικών φαινομένων αποτελούν ένα από τα μέσα και τα πνευματικά εργαλεία που διαθέτουν για να «δουν τις ακτίνες του φωτός», όπως αναφέρουν τα τυπικά. Επίσης πρέπει να καλλιεργούνται οι επιστήμες και να μελετούν τα φαινόμενα, διότι όλα αυτά δύνανται να γίνουν πηγές αρετής.
Με την σκέψη μου επηρεασμένη από αυτές διδασκαλίες, θα επιχειρήσω να παρουσιάσω ένα διάγραμμα, σχετικά με το τι πρέπει να πιστεύει ο σημερινός μυσταγωγός και ίσως ένας υποψήφιος να μπορέσει να ενημερωθεί κάπως καλυτέρα πριν την εισδοχή του.
Στα κεφάλαια που ακολουθούν αναπτύσσεται
Στο Πρώτο, – Η ζωή του τέκτονα, Τι πρέπει να γνωρίζει και να πιστεύει.
Στο Δεύτερο κεφάλαιο – αναπτύσσονται οι τρεις μεγάλες αρχές της ζωής, αυτές που πρέπει να ακολουθήσει στη πορεία της ζωής του ο σωστός άνθρωπος την (Αγάπη – Αρωγή – Πνευματικότητα) και
Στο Τρίτο κεφάλαιο – το επιστέγασμα της ζωής που είναι ο Θάνατος.
Κάτι που θέλω να τονίσω είναι ότι σε διάφορα σημεία του κειμένου επαναλαμβάνονται κάποια βασικά στοιχεία στο ίδιο θέμα, χάριν ολοκλήρωσης της έννοιας του κεφαλαίου.
Εντέλει μην ξεχνάτε, πρέπει να έχετε κατά νουν ότι η προσπάθεια είναι, δια να κατέλθομε εις τα βάθη της συνειδήσεως και να γίνουμε καλύτεροι, όχι κανενός άλλου, αλλά του ίδιου μας του εαυτού.
Σωτήρης Νικολακόπουλος
Περί ποίησης…
«Η αυθεντική ποίηση μπορεί να αρέσει
προτού γίνει κατανοητή»
– T. Σ. Έλιοτ,
…και περί ποιητών…
«Ποιητής είναι κάποιος που σκέφτεται κάτι άλλο»
– Βίκτωρ Ουγκώ,
Η οικογένεια Βιττόρι – Καποδίστρια είναι μια από τις παλαιότερες οικογένειες της Κέρκυρας, που συμμετείχε στο Μεγάλο Συμβούλιο της πόλης ήδη από το 1477. Μάλιστα, το 1689 απονέμεται από τον Ηγεμόνα της Σαβοΐας ο τίτλος του Κόμη στον Βιάρο Καποδίστρια του Βίκτωρα, και στους απογόνους του, τίτλος που αναγνωρίστηκε αργότερα από τη Βενετία και το Ιόνιο Κράτος. Λέγεται πως η οικογένεια Καποδίστρια έφτασε στην Κέρκυρα στα τέλη του 14ου αιώνα από την πόλη Κάπο ντ’ Ίστρια, στη σημερινή Σλοβενία. Αν και το οικογενειακό τους όνομα ήταν Βιττόρι, σύντομα επικράτησε το επίθετο που προσδιόριζε την καταγωγή τους: Καποδίστρια. Στη μακρά περίοδο της Βενετοκρατίας, κατά την οποία η Κέρκυρα παρουσιάζει πολλά κοινά χαρακτηριστικά με άλλες δυτικοευρωπαϊκές πόλεις, οι Καποδίστρια έχουν σημαντική παρουσία στα πολιτικά, οικονομικά και κοινωνικά ζητήματα του νησιού, αλλά στις στρατιωτικές υπηρεσίες. Ο πατέρας του Ιωάννη, Αντώνιος Μαρία Καποδίστριας (1741-1821), έγκριτος νομικός, πήρε ενεργό μέρος στην πολιτική ζωή του τόπου. Ως εκπρόσωπος του νησιού στην Υψηλή Πύλη, συμμετείχε στις διαπραγματεύσεις για την ίδρυση της Επτανήσου Πολιτείας. Απεβίωσε το1819 στην Κέρκυρα. Ήταν παντρεμένος με την Διαμαντίνα Γονέμη, κόρη αριστοκρατικής οικογένειας, και είχε τέσσερα παιδιά, τον Βιάρο, τον Ιωάννη, τον Αυγουστίνο και τον Γεώργιο. Ο μοναδικός που παντρεύτηκε ήταν ο Γεώργιος του οποίου απόγονοι ήταν η Μαρία Καποδίστρια, δισέγγονή του, η οποία δώρισε και την έπαυλη της οικογενείας στη θέση Κουκουρίτσα προκειμένου να γίνει Μουσείο στο όνομα του Ιωάννη Καποδίστρια. (…)
Ο Ιωάννης Καποδίστριας , ο δεύτερος γιος του Αντωνίου – Μαρία, είναι μία από τις αγαπημένες μου μορφές της ελληνικής επαναστατικής περιόδου. Ασφαλώς, δεν του άξιζε ο θάνατος που του επιφύλασσε η ζωή. Δολοφονήθηκε στις 27 Σεπτεμβρίου του 1831, ένα κυριακάτικο πρωινό, έξω από την εκκλησία του Αγ. Σπυρίδωνα στο Ναύπλιο (την τότε πρωτεύουσα του Ελληνικού κράτους) όπου είχε πάει για να παρακολουθήσει την κυριακάτικη λειτουργία. Η πολιτική ιστορία του Ελληνικού κράτους άρχιζε με μία πολιτική δολοφονία, τη δολοφονία του πρώτου του κυβερνήτη.
Ο Ιωάννης Καποδίστριας, καταγόμενος από οικογένεια ευγενών της Κέρκυρας, υπήρξε πολιτικός και διπλωμάτης με καριέρα ευρωπαϊκής ακτινοβολίας. Υπηρέτησε την αυτόνομη Ιόνιο Πολιτεία (1800-1807) και κατόπιν εντάχθηκε στο Ρωσικό διπλωματικό σώμα (1809-1822) όπου έφθασε στη θέση του Γραμματέα των Εξωτερικών (δηλαδή του Υπουργού) και έγινε έμπιστος του Τσάρου. Αποχωρώντας από τη Ρωσική πολιτική, έζησε για ένα διάστημα στην Ευρώπη όπου συνέταξε το ομοσπονδιακό σύνταγμα της Ελβετίας (η ομοσπονδιακή οργάνωση της Ελβετίας σε καντόνια, που εισηγήθηκε ο Καποδίστριας, ισχύει έως σήμερα).
Το 1827 εκλέχθηκε Κυβερνήτης της Ελλάδος από την Τρίτη Επαναστατική Εθνική Συνέλευση, που διεξήχθη στην Τροιζήνα. Αγωνίστηκε για τη διεθνή αναγνώριση του Ελληνικού κράτους και τον καθορισμό των Ελληνικών συνόρων (πρωτόκολλα του Λονδίνου, 1830), ενώ στο εσωτερικό προσπάθησε να συγκροτήσει σε οργανωμένο κράτος μία περιοχή με δομές της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Η συμβολή του στην οργάνωση της οικονομίας, παιδείας, δικαιοσύνης, κοινωνικής πρόνοιας, ασφάλειας και άλλων κρατικών και κοινωνικών τομέων υπήρξε αναμφισβήτητα πολύ σημαντική.
Ωστόσο, τα μέτρα, που επιχείρησε να λάβει και να εφαρμόσει για να δημιουργήσει μία οργανωμένη πολιτεία με νόμους και κανόνες, συνάντησαν τις αντιστάσεις και την αντίδραση ομάδων και φατριών του πληθυσμού του Ελληνικού κράτους, κυρίως όσων είχαν με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο συμμετοχή στον επαναστατικό αγώνα και προσδοκούσαν να προστατέψουν, να διατηρήσουν, να εξασφαλίσουν, να εδραιώσουν ή και να αυξήσουν συμφέροντα και προνόμια στις νέες πολιτικές συνθήκες.
Η επιθετική αντιπολίτευση κατά του Καποδίστρια ήταν πολυπρόσωπη, οξύτατη και πολυεπίπεδη. Με τον Μιαούλη εναντίον του, με τις συνωμοτικές συγκεντρώσεις των προεστών στην Ύδρα, με την εμπρηστική αρθρογραφία των Πολυζωΐδη και Θεοκλήτου Φαρμακίδη εις την εφημερίδα «Απόλλων» με τους φλογερούς στίχους του ποιητή Αλέξανδρου Σούτσου κατά του «τυράννου» Καποδίστρια, με τους διαλόγους του Κοραή, τα αντικαποδιστριακά και επαναστατικά κινήματα στη Μάνη με τους Μαυρομιχαλαίους, στην Ρούμελη με τον Καρατάσο και τα νησιά του Αιγαίου με επικεφαλής τους «Ελεύθερους Χίους» από την Σύρα και πολλά άλλα, διαμόρφωσαν ένα πνιγηρό σκηνικό που εμπόδιζε πλέον κάθε προσπάθεια του Καποδίστρια να κυβερνήσει ομαλά την πολύπαθη χώρα μας.
Έτσι, μέσα σ’ αυτό το κλίμα η οικογενειακή αντιπαράθεση των Μαυρομιχαλαίων με τον Κυβερνήτη και το περιβάλλον του ( κύρια με τον αδελφό του Καποδίστρια τον Αυγουστίνο) που είχε οδηγήσει την ισχυρή ηγεμονική οικογένεια της Μάνης με τους διωγμούς που υπέστη, όχι μόνο σε πολιτικό και ηθικό, αλλά κυρίως, σε οικονομικό αδιέξοδο έδωσαν την αφορμή να σχεδιαστεί και να γίνει ο φόνος του Καποδίστρια από την οικογένεια Μαυρομιχάλη, σύμφωνα με τον άγραφο μανιάτικο νόμο του «γδικιωμού».
Γι’ αυτό και τον φόνο του Κυβερνήτη αποφάσισαν να τον κάνουν οι πρώτοι και άριστοι της οικογένειας που ονειρευόντουσαν να γίνουν Εθνικοί ήρωες, μιμητές των τυραννοκτόνων της αρχαίας Αθήνας του Αρμόδιου και του Αριστογείτονα και όχι άλλοι συγγενείς, αφοσιωμένοι φίλοι ή πληρωμένοι φονιάδες, που θα τους ήταν πανεύκολο, γιατί ο Καποδίστριας κυκλοφορούσε ελεύθερος και σχεδόν αφρούρητος μέσα στο Ναύπλιο. Γι’ αυτό μόλις έγινε ο φόνος δημοσιεύτηκαν οι στίχοι του δηλωμένου εχθρού του Καποδίστρια Αλεξ. Σούτσου:
« Μιμητής του Αρμόδιου και Αριστογείτωνος νέος
σκέπασε, Μαυρομιχάλη το σπαθί σου με μυρσίνη,
τον προδότη της Πατρίδος κτύπα,
κτύπα και γενναίως πέθανε καθώς εκείνοι».
Και κανείς τότε δεν ήταν σίγουρος ότι οι στίχοι αυτοί είχαν γραφτεί μετά τον φόνο ή πριν από τον συνωμότη ποιητή Αλέξανδρο Σούτσο στην προσπάθειά του με πολλούς άλλους να παρουσιάσει την οικογενειακή έχθρα των Μαυρομιχαλαίων κατά του Καποδίστρια σε ιερό αγώνα κατά της τυραννίας και πείθοντας με ιδεολογήματα και πατριωτικές κορώνες τους – όντως πατριώτες στον Αγώνα για την απελευθέρωση της από τους Τούρκους – Μπεηζαντέ Γιωργάκη και Κωνσταντίνο Μαυρομιχάλη, να τους οπλίσει τα χέρια και να τους οδηγήσει στο αποτρόπαιο έγκλημα που δεν σκότωσε μόνο τον πρώτο Κυβερνήτη της χώρας αλλά και τις ελπίδες και τις προσπάθειες για την ανόρθωσή της….
Η Δικιά μου προσπάθεια είναι να γνωρίσουμε τον Καποδίστρια από όλες του τις πλευρές, συνοπτικά μπορώ να πω και να φέρω ξανά στο φως γεγονότα που σκεπάστηκαν με ψευδολογίες, συγκαλύπτοντας τα πραγματικά γεγονότα που κατά καιρούς έχουν γραφεί η ειπωθεί.
Χρησιμοποίησα μόνο «δημοσιευμένο υλικό, που μπορεί ο καθένας να βρει και να διαβάσει μόνος του». Δεν κομίζω καινούργιες πληροφορίες για τον Ιωάννη Καποδίστρια, αλλά φέρνω ξανά στο φως μέσα από μια μεγάλη βιβλιογραφία, γεγονότα που σκεπάστηκαν με ψευδολογίες, συγκαλύπτοντας τα πραγματικά γεγονότα, κατά την άποψη μου.
Τι πιστεύω, μετά από τόσες πληροφορίες, για τον Ιωάννη Καποδίστρια
Υπήρξε πρωτοστάτης τής Ελληνικής παλιγγενεσίας, ασκητής τής πολιτικής, υποστηρικτής τής Ορθοδοξίας, μάρτυρας τής Ρωμιοσύνης, κορυφαίος των Ελλήνων, μεγάλος αρχιτέκτονας τής πανευρωπαϊκής ειρήνης και μεταρρυθμιστής τής Γαλλίας και Ελβετίας.
(…)
Έχοντας ένα χρονολόγιο για την ζωή του αναπτύσσω (συνοπτικά μπορώ να πω) τις ιδιότητες της ζωής του Ιωάννη Καποδίστρια. Τον Ιατρό, τον Λόγιο, τον Διπλωμάτη, τον Πολιτικό, τον Τέκτονα και άλλες στιγμές από την πολυτάραχη ζωή του.
Σωτήρης Νικολακόπουλος
Μία από τις κορυφαίες στιγμές όχι μόνο της Επανάστασης του 1821 αλλά και ολόκληρης της νεότερης ελληνικής και παγκόσμιας ιστορίας είναι αναμφίβολα η ηρωική έξοδος του Μεσολογγίου και η πτώση της πόλης στα χέρια των Τουρκαλβανών και των Αιγύπτιων (Απρίλιος 1826). Πρόκειται για ένα γεγονός που συντάραξε όχι μόνο την ελληνική αλλά και την παγκόσμια κοινή γνώμη. Για την έξοδο του Μεσολογγίου έχουν γραφτεί πάρα πολλά. Σε ένα άρθρο είναι φυσικά αδύνατο να καλύψουμε όλα τα γεγονότα. Εκτός από ένα μικρό χρονικό με τα γεγονότα της εξόδου θα αναφερθούμε, όπως προσπαθούμε να κάνουμε σε κάθε άρθρο, σε λεπτομέρειες που δεν είναι ιδιαίτερα γνωστές.
Οι πληροφορίες που διατίθενται για τη θέση των ελληνίδων στην Τουρκοκρατία προέρχονται κυρίως από τις αναφορές των περιηγητών, που επισκέπτονταν περιοχές κάτω από ποικίλες στρατιωτικές και πολιτικές συνθήκες και για διαφορετικούς λόγους, καθώς επίσης και από τα δημοτικά τραγούδια, πολλά από τα οποία αναφέρονται στην πολεμική δράση και τις ηρωικές πράξεις γυναικών. Αξιομνημόνευτη είναι, επίσης, «η συμβολή της Καλλιρρόης Παρρέν και των συνεργατριών της, που συγκέντρωσαν σπυρί-σπυρί τις πληροφορίες και τις δημοσίευσαν στην «Εφημερίδα των Κυριών»,. Δυστυχώς, οι ιστορικοί και οι βιογράφοι του προηγούμενου αιώνα που ασχολήθηκαν με την περίοδο της Ελληνικής επανάστασης παρέλειψαν να συμπεριλάβουν στα έργα τους την κοινωνική δράση και την πολεμική συμβολή των γυναικών.
Συνεχίστε την ανάγνωση του “Η ΣΥΜΒΟΛΗ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΣΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ 1821”
Ξεκινώντας την στήλη Η ΠΟΙΗΣΗ ΣΤΗ ΠΑΤΡΑ ΤΟΤΕ ΚΑΙ ΤΩΡΑ θα αναφερθώ στον Περικλή Γιαννόπουλο, αυτό τον μεγάλο Έλληνα, τον σπουδαίο, αλλά παρεξηγημένο οραματιστή, τον πυργωτή της εθνικής ιδέας και της εθνικής συνείδησης, τον απηνή διώκτη της ξενικής επιρροής, τον «απροσάρμοστο» του 20ου αιώνα, «τον εξοχότερο των Νέων Ελλήνων», όπως τον αποκάλεσε ο Γαβριηλίδης. Χαρακτηρίστηκε από τους ομόδοξούς του πατέρας του πνευματικού κινήματος του ελληνοκεντρισμού και του ελληνικού εθνικισμού, «ο μεγαλύτερος, ο ευγλωττότερος και ο φωτεινότερος απόστολος του κατά φύσιν ελληνικού ζην», «άγιος της ελληνικής νεολαίας», «αηδόνι της ελληνικής γης», «μάγος της ελληνικής γλώσσας», ή ακόμη, απλά και πάνω απ’ όλα, «ο Έλλην». Και ακόμη, αισθητικός της ελληνικότητας, σουρεαλιστής πριν τον σουρεαλισμό, οικολόγος πριν το οικολογικό κίνημα, Εθνικός αλλά και Βυζαντινός μαζί, «ξανθός ιππότης», μποέμ, και δανδής μαζί, αναρχικός και σαμουράι ρομαντικός, ιδιόρρυθμος, δριμύς κατήγορος της κοινωνίας της εποχής του.
Συνεχίστε την ανάγνωση του “ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ (Ένας παρεξηγημένος οραματιστής)”
ΠΡΟΚΗΡΥΞΗ
1ου ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΥ ΠΟΙΗΤΙΚΟΥ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΥ
«ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ»
Η Στέγη Γραμμάτων Κωστής Παλαμάς στη Πάτρα* και η Εταιρία Ελλήνων Λογοτεχνών Ε.Ε.Λ.** προκηρύσσουν τον 1ο Πανελλήνιο Διαγωνισμό Ποίησης ‘’ Κωστής Παλαμάς’’ για το 2021.
Συνεχίστε την ανάγνωση του “ΠΡΟΚΗΡΥΞΗ 1ου ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΥ ΠΟΙΗΤΙΚΟΥ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΥ «ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ»”