Κατηγορία: Άρθρα – Λογοτεχνικές Ομιλίες

Με τη σύντομη αυτή αναφορά μου θα επιχειρήσω  να περιγράψω την διαδρομή της λογοτεχνίας από την απελευθέρωση του 1821 και μετά.   Θέλω παράλληλα να αναφερθώ σε κάποιους  δημιουργούς, που εγκλωβίστηκαν στα στενά όρια της επαρχίας τους ( και εδώ μιλάμε για την Πάτρα), και αποκόπηκαν από την ευρύτερη λογοτεχνική οικογένεια, με συνέπεια την κατα­δίκη τους (Όχι όλοι) σε πλήρη αφάνεια για τους ιστορικούς της Ελληνικής λογοτεχνίας

Οι τοπικοί ορίζοντες του νομού δεν είναι σε θέση να σχηματίσουν μια αυτόνομη σχολή λογοτεχνίας, ξέχωρα από τη λοιπή Ελλάδα, παρά το γεγονός ότι το δυναμικό αυτό λειτουργεί καθοδηγητικά μέσα στη νεοελληνική λογοτε­χνία και συχνά χαράζει δρόμους και την μπολιάζει γόνιμα και δημιουργικά. Νομίζω λοιπόν πως εκείνο, που μπορεί να γίνει εδώ, είναι η παράλληλη αναφορά στους λογοτέχνες με τους απαραίτητους συσχετισμούς και συγκρίσεις με το  κέντρο και συγχρόνως να είναι δυνατή η αποτίμηση του Πατραϊκού  πνευματικού γίγνεσθαι κατά περιόδους, που αντιστοιχούν στις χρονικές ενότητες της νεοελληνικής λογοτε­χνίας.

Συνεχίστε την ανάγνωση του “Η ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΤΗΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ ΣΤΗ ΠΑΤΡΑ”

Μία από τις κορυφαίες στιγμές όχι μόνο της Επανάστασης του 1821 αλλά και ολόκληρης της νεότερης ελληνικής και παγκόσμιας ιστορίας είναι αναμφίβολα η ηρωική έξοδος του Μεσολογγίου και η πτώση της πόλης στα χέρια των Τουρκαλβανών και των Αιγύπτιων (Απρίλιος 1826). Πρόκειται για ένα γεγονός που συντάραξε όχι μόνο την ελληνική αλλά και την παγκόσμια κοινή γνώμη. Για την έξοδο του Μεσολογγίου έχουν γραφτεί πάρα πολλά. Σε ένα άρθρο είναι φυσικά αδύνατο να καλύψουμε όλα τα γεγονότα. Εκτός από ένα μικρό χρονικό με τα γεγονότα της εξόδου θα αναφερθούμε, όπως προσπαθούμε να κάνουμε σε κάθε άρθρο, σε λεπτομέρειες που δεν είναι ιδιαίτερα γνωστές.

Συνεχίστε την ανάγνωση του “Η ΈΞΟΔΟΣ ΤΟΥ ΜΕΣΟΛΟΓΓΙΟΥ”

Οι πληροφορίες που διατίθενται για τη θέση των ελληνίδων στην Τουρκοκρατία προέρχονται κυρίως από τις αναφορές των περιηγητών, που επισκέπτονταν περιοχές κάτω από ποικίλες στρατιωτικές και πολιτικές συνθήκες και για διαφορετικούς λόγους, καθώς επίσης και από τα δημοτικά τραγούδια, πολλά από τα οποία αναφέρονται στην πολεμική δράση και τις ηρωικές πράξεις γυναικών. Αξιομνημόνευτη είναι, επίσης, «η συμβολή της Καλλιρρόης Παρρέν και των συνεργατριών της, που συγκέντρωσαν σπυρί-σπυρί τις πληροφορίες και τις δημοσίευσαν στην «Εφημερίδα των Κυριών»,. Δυστυχώς, οι ιστορικοί και οι βιογράφοι του προηγούμενου αιώνα που ασχολήθηκαν με την περίοδο της Ελληνικής επανάστασης παρέλειψαν να συμπεριλάβουν στα έργα τους την κοινωνική δράση και την πολεμική συμβολή των γυναικών.

Συνεχίστε την ανάγνωση του “Η ΣΥΜΒΟΛΗ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΣΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ 1821”

Ξεκινώντας την στήλη Η ΠΟΙΗΣΗ ΣΤΗ ΠΑΤΡΑ ΤΟΤΕ ΚΑΙ ΤΩΡΑ θα αναφερθώ στον Περικλή Γιαννόπουλο, αυτό τον μεγάλο Έλληνα, τον σπουδαίο, αλλά παρεξηγημένο οραματιστή, τον πυργωτή της εθνικής ιδέας και της εθνικής συνείδησης, τον απηνή διώκτη της ξενικής επιρροής, τον «απροσάρμοστο» του 20ου αιώνα, «τον εξοχότερο των Νέων Ελλήνων», όπως τον αποκάλεσε ο Γαβριηλίδης. Χαρακτηρίστηκε από τους ομόδοξούς του πατέρας του πνευματικού κινήματος του ελληνοκεντρισμού και του ελληνικού εθνικισμού, «ο μεγαλύτερος, ο ευγλωττότερος και ο φωτεινότερος απόστολος του κατά φύσιν ελληνικού ζην», «άγιος της ελληνικής νεολαίας», «αηδόνι της ελληνικής γης», «μάγος της ελληνικής γλώσσας», ή ακόμη, απλά και πάνω απ’ όλα, «ο Έλλην». Και ακόμη, αισθητικός της ελληνικότητας, σουρεαλιστής πριν τον σουρεαλισμό, οικολόγος πριν το οικολογικό κίνημα, Εθνικός αλλά και Βυζαντινός μαζί, «ξανθός ιππότης», μποέμ, και δανδής μαζί, αναρχικός και σαμουράι ρομαντικός, ιδιόρρυθμος, δριμύς κατήγορος της κοινωνίας της εποχής του.

Συνεχίστε την ανάγνωση του “ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ (Ένας παρεξηγημένος οραματιστής)”

Σωτηρης Νικολακοπουλος

Αρθρο στο Περιοδικο ΕΥΛΟΓΟΝ

 « Να βρούμε τη χρυσή τομή» λέγεται σε κάθε δύσκολη διαπραγμάτευση. Φράση που μας  οδηγεί σε μια δίκαιη  μοιρασιά. Ποια είναι αυτή αινιγματική τομή και πού οφείλεται η γοητεία της; Υπάρχει άραγε κάποιο βαθύτερο νόημα; Από το χάραμα, ακόμη, της ανθρώπινης νόησης διατυπώθηκε η απορία: «Πώς το ένα γίνονται πολλά;  Υπάρχει τρόπος να διατηρήσουν τα μέρη σχέση ουσιαστικής συνοχής με το σύνολο»; Ο Πλάτωνας  θεωρούσε τη συνεχή γεωμετρική αναλογία «του άκρου και μέσου λόγου», ως το βαθύτερο κοσμικό δεσμό.  Μια απλή μαθηματική σχέση με πολλά ονόματα, αλλά με το ίδιο νόημα:  Χρυσή τομή ή  χρυσός λόγος ή χρυσή αναλογία ή θεϊκή αναλογία ή χρυσός μέσος…  Ο λόγος του συνολικού μήκους προς το μεγαλύτερο τμήμα  είναι ο ίδιος με το λόγο του  μεγαλύτερου τμήματος προς το μικρότερο. Ήτοι: « [a+b]:a= a:b ».

ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΣΕΣ ΙΔΙΟΤΗΤΕΣ ΤΗΣ ΧΡΥΣΗΣ ΤΟΜΗΣ: .

• Χωρίζει το όλο σε δύο εμφανή άνισα μέρη, χωρίς το μεγάλο μέρος να κυριαρχεί αισθητικά  και χωρίς να καταστρέφεται η  ενότητα του όλου.
• Είναι η μοναδική αναλογία, που ενοποιεί τα μέρη με το αρμονικό σύνολο.
• Είναι ο άρρητος των αρρήτων αριθμός [δέκα, τουλάχιστον, εκατομμύρια δεκαδικά ψηφία!].  Φ μεγάλη τιμή[a:b]= 1,6180399…., φ  μικρή,[ b:a =φ]=0,6180399…
• Στη φύση αντανακλάται κυρίως μέσα από μαθηματική σειρά Φιμπονάτσι [0,1,1,2,3,5,8,13,21,34,55,89,144,233,377…] {κάθε αριθμός είναι το άθροισμα των δύο προηγουμένων και με χρυσό λόγο μεταξύ τους}.
• Σχηματίζει χρυσά τρίγωνα, τετράγωνα, πεντάγωνα, δωδεκάγωνα και στερεά .
• Το πιο σπουδαίο έργο της είναι η σύνθεση τριών άνισων στοιχείων,[a, b, {a+b}], με σταθερό λόγο και όχι  μια απλή «δίκαιη μοιρασιά». Το κατώφλι  διευθέτησης του πλήθους.
• Η χρυσή τομή δίνει βέλτιστη λύση: Γιατί από το αρμονικό όλον αναδύονται ικανότητες, που δεν διαθέτουν τα μέλη και οι οποίες τους ανταποδίδουν οφέλη.
• Η χρυσή τομή δημιουργεί συνθήκες ολιστικής σύνθεσης[gestalt]. Της ιδανικής αρτίωσης μορφής και ουσίας. Είναι η οικονομικότερη σύνθεση, ήτοι παράγει το μεγαλύτερο έργο με την μικρότερη κατανάλωση ενέργειας. Δημιουργεί ό,τι πιο υγιές , ανθεκτικό και ωραίο συνάμα. Ως σύνθεση τέλειας αρμονίας άνισων μερών σε υγιές σύνολο δημιουργεί συνθήκες παραγωγής της πιο λεπτοφυούς ενέργειας. Η ιδανική πληρότητα από την οποία αναδύεται κάτι νέο. Από το γόνιμο «διάλογο» των άνισων μερών αναπτύσσεται, τρόπον τινά, ένα είδος ευγενούς άμιλλας, από την οποία αναδύεται ενέργεια, που δρα  ως έναυσμα.  Είναι το κατώφλι της αρνητικής εντροπίας[ζωτικής δύναμης] και του  πολλαπλασιασμού, δηλαδή της ζωής. Παρεμφερές φαινόμενο είναι κάθε πνευματική και ψυχική  συγκινησιακή κατάσταση. Τα  συναισθήματα ενεργοποιούν τη βούληση του ανθρώπου. Από τις συνθήκες της χρυσής αναλογίας αναδύεται το στοιχειώδες δυναμικό ισχύος, ήτοι η ουδός κάθε ευγενούς ενεργήματος. Κάθε αρετής. Γιατί αρετή είναι ικανότητα  προσαρμογής, δηλαδή  αποτέλεσμα ενέργειας και πράξεως.

Συνεχίστε την ανάγνωση του “21. Η ΧΡΥΣΗ ΤΟΜΗ”

Σωτήρης Νικολακόπουλος

Αρθρο στο Περιοδικο “ΕΥΛΟΓΟΝ”

1. Γενιά του ’70 : (1970 – 2000)

Βαγενάς Νάσος – Βαλτινός Θανάσης – Βαρβέρης Γιάννης – Γαλανάκη Ρέα – Γκανάς Μιχάλης-Δημουλά Κική – Δούκα Μάρω – Ελευθερίου Μάνος – Ζέη Άλκη – Θέμελης Νίκος – Καπώνης Πάνος – Ιάσων Ευαγγέλου-Κοντολέων Μάνος – Μαρκόπουλος Γιώργος – Μαυρουδής Κώστας – Ξανθούλης Γιάννης – Σαρή Ζωρζ-Τριανταφύλλου Σώτη – Φακίνου Ευγενία – Φωστιέρης Αντώνης….

 Αναφέρεται στους λογοτέχνες που δρουν τη δεκαετία του 1970, μια περίοδο που χαρακτηρίζεται από παγκόσμιες ανακατατάξεις. Χαρακτηριστικά τους είναι η αμφισβήτηση, η ειρωνεία και η κριτική που ασκούν στα κοινωνικά συστήματα και τις καθιερωμένες αξίες. Στα έργα τους διακρίνεται ο στοχασμός και η μελαγχολία. Οι ποιητές της γενιάς αυτής κατά την εφηβική τους ηλικία επηρεάστηκαν από την ψυχροπολεμική περίοδο (με μνήμες της εμφυλιακής και μετεμφυλιακής Ελλάδας) και το φόβο που αυτή γεννούσε (πυρηνικός όλεθρος), αλλά ταυτόχρονα και από τα νέα δεδομένα που εμφανίζονταν για την ανθρωπότητα (αλματώδης ανάπτυξη της τεχνολογίας, κατάκτηση του διαστήματος, επαναστάσεις και κινήσεις ανεξαρτησίας σε όλο τον κόσμο). Αν και από τις εμπειρίες της γενιάς είναι λάθος να περιθωριοποιήσουμε τη δικτατορία, παρατηρούμε ότι συγκριτικά κάποια ενισχυμένη τάση για αντίσταση και πνεύμα αγωνιστικότητας δεν κυριάρχησαν, όπως θα ήταν ίσως αναμενόμενο. Διαμορφωμένη ποιητικά κατά τη δεκαετία του 1960 (βράβευση Σεφέρη και νέα καλλιτεχνικά κινήματα του εξωτερικού) έφτασε σε μία μοναδική ποιητική μυθοποίηση και καλλιτεχνική ηρωολατρεία. Ως νέοι “ήρωες” κι ινδάλματα της τότε ποιητικής πρωτοπορίας αναδείχθηκαν ο Σολωμός και ο Καρυωτάκης. «Η μυθοποίηση του Σολωμού διέρχεται μέσα από τη βιωματική οικείωση και τη συγκινημένη προσέγγισή του ως απόκοσμου ανθρώπου, αιθεροβάμονος σχεδόν, έγκλειστου στην μοναξιά του, τραγικά διαψευσμένου από τη ζωή του, διαρκώς ανικανοποίητου από το έργο του, ψυχικά σπαραγμένου από τη θρυλούμενη αδυναμία να ολοκληρώσει τα ποιήματά του»(4). Από την άλλη, μπορούμε να κάνουμε λόγο για νεοκαρυωτακισμό, καθώς είναι «ο μοναδικός Έλληνας ποιητής του οποίου όχι τόσο το ποιητικό έργο όσο η μυθοποιημένη μορφή αποτέλεσε για τη γενιά του 1970 πόλο έλξης και σημείο ρητής αναφοράς Συνεχίστε την ανάγνωση του “20. Η ΠΟΙΗΣΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗ (1974 – Σήμερα)”

Σωτηρης Νικολακοπουλος

Αρθρο στο Περιοδικο “ΕΥΛΟΓΟΝ”

Πραγματοποιούνταν κάθε τέσσερα χρόνια, το Σεπτέμβρη λίγο πριν τις εορτές που γίνονταν προς τιμήν του Δία και του Απόλλωνα στην Ολυμπία, οι οποίες σηματοδοτούσαν και το ξεκίνημα των Ολυμπιακών Αγώνων. Πολλοί αρχαίοι μελετητές πιστεύουν ότι η Ολυμπιακή Φλόγα μεταφέρονταν μετά το τέλος των Ελευσίνιων Μυστηρίων στην Ολυμπία και άναβε στο Ναό του Δία μέχρι το τέλος της εκεχειρίας. Αυτό σημαίνει ότι όσο διαρκούσαν τα Μεγάλα Ελευσίνια και οι Ολυμπιακοί κάθε διαμάχη μεταξύ των Ελληνικών Πόλεων έπαυε, προς τιμήν των θεών. Ο Μεγάλος Αρχιερέας των Ελευσίνιων αφού προετοιμαζόταν όλο τον Αύγουστο με αυστηρή νηστεία, ξεκινούσε την πομπή των Ελευσίνιων από την Αθήνα μέχρι το Ναό της Δήμητρας και της Περσεφόνης στην Ελευσίνα. Ο Μεγάλος Αρχιερέας ενσάρκωνε τον Απόλλωνα στα Ελευσίνια Μυστήρια, ενώ το ρόλο της Περσεφόνης-Εκάτης η Μεγάλη Ιέρεια της Δήμητρας. Η Εκάτη, η οποία ταυτίζεται με τις φάσεις του σεληνιακού κύκλου και την παλίρροια, είναι η θηλυκή θεότητα στη σκοτεινή της μορφή που ελέγχει τα ύδατα της γης και τα βαθύτερα ανθρώπινα πάθη. Γι’ αυτό και η λατρεία της Εκάτης και της Περσεφόνης πραγματοποιείται όταν το φεγγάρι είναι στη χάση του. Ο Απόλλωνας συμβολίζει τη μετουσίωση των κατώτερων ενστίκτων σε ανώτερα συναισθήματα, τη μετατροπή του γυναικείου σκοταδιού σε αρσενικό φως. Συνεχίστε την ανάγνωση του “19. Μεγάλα Ελευσίνια Μυστήρια”

Σωτηρης Νικολακόπουλος

Ομιλια σε βραδια Ρεμπετικου τραγουδιου

στην Εταιρια λογοτεχνων Ν.Δ. Αττικης  (Γλυφαδα)

Το ρεμπέτικο και το λαϊκό τραγούδι Εισαγωγη Η ιστορία του ρεμπέτικου ταυτίζεται με την ιστορία της νεότερης Ελλάδας (από τα τέλη του 1800 ως το 1950-55 περίπου). Από το 1912 (απελευθέρωση και προσάρτηση νέων εδαφών) μέχρι το 1922 (Μικρασιατική Καταστροφή), η ηπειρωτική Ελλάδα δέχεται πάνω από 1,5 εκατομμύριο Έλληνες πρόσφυγες. Η συγκέντρωση αυτού του προσφυγικού πληθυσμού στο περιθώριο των αστικών κέντρων, και κυρίως μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, συντέλεσε στη δημιουργία και ανάπτυξη του ρεμπέτικου. Ανάλογες δημιουργίες με αυτές του ρεμπέτικου παρατηρούνται και στην Αμερική με τη δημιουργία των μπλουζ (blues), στη Βραζιλία με τη σάμπα (samba) και στη Τζαμάικα με τη μουσική ρέγκε (reggae). Ανάλογες είναι και οι διεργασίες που συνετέλεσαν στη δημιουργία των μουσικών αυτών (μετακίνηση πληθυσμών, συγκερασμός της μουσικής του πληθυσμού που μετακινείται με τη μουσική των περιοχών όπου εγκαθίστανται, η έκφραση των δυσκολιών και των απογοητεύσεων εξαιτίας αυτών κ.ά.). Τα τραγούδια των προσφύγων, σε συνδυασμό με τα δημοτικά, τα νησιώτικα και τα δυτικότροπα  μουσικά είδη που υπάρχουν στην ηπειρωτική Ελλάδα την ίδια εποχή, αποτέλεσαν το υπόστρωμα που οδήγησε στη διαμόρφωση αυτού του μουσικού ιδιώματος. Σμυρναίικο τραγούδι Οι μουσικές ρίζες του ρεμπέτικου ανάγονται στη βυζαντινή μουσική και στο δημοτικό τραγούδι του ελληνικού πληθυσμού της Μικράς Ασίας και των νησιών του Αιγαίου.

Συνεχίστε την ανάγνωση του “18. Απο το Ρεμπετικο στο Εντεχνο”

Σωτηρης Νικολακοπουλος

2η Πανελληνια Πνευματικη συναντηση της

Πανελληνιας Ενωσης Λογοτεχνων Π.Ε.Λ. στη Αρχαια Μεσηνη

Για την αρχαία Ιθώμη γίνεται λόγος από τον Όμηρο στην Ιλιάδα, με την αναφορά ότι κάποιοι κάτοικοι της με επικεφαλής τον Βασιλιά τους Ποδαλείριο, έλαβαν μέρος στον Τρωικό Πόλεμο

«Οι δ’ είχον Τρίκκην και Ιθώμην κλωμακόεσσαν, οι

τείχον Οιχαλίην, πόλιν Ευρύτου Οιχαλίος, των αυθ’

ηγείσθην Ασκληπιού δύο παίδε, ιητήρ αγαθώ, Ποδα-

λείριος η δε Μαχάων, τοις δε τριήκοντα γλαφυραί νέες

εστιχόωντο».                                           (Ιλ. Β’ 729-733).

ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ, ΙΘΩΜΗ

Καθώς κατηφορίζουμε από τη Σκάλα για τη Βαλύρα, στα πόδια μας, έχουμε το πανόραμα του δεύτερου Μεσσηνιακού κάμπου, πού απλώνεται ίσιος και καταπράσινος ως το Μεσσηνιακό κόλπο.

Ό ποταμός Πάμισος, πού πηγάζει από τα κεφαλάρια του ‘Αγίου Φλώρου, τον διασχίζει, βλέποντας από ψηλά, σαν ένα τεράστιο φίδι. Είναι ένας επίγειος παράδεισος ό κάμπος της Μεσσηνίας, ένας αληθινός κήπος Εδέμ, μια δεύτερη Γή της Επαγγελίας. Και τί δεν παράγει! Όλα τα αγαθά βγαίνουν από το ευλογημένο του χώμα, σταφίδα, σύκα, ελιές, ρύζι, φρούτα, λαχανικά, λεμόνια πορτοκάλια, ακόμα και μπανάνες και χουρμάδες!

«Μεσσηνία» σημαίνει (μέση Γή), εύφορη γη, καρποφόρα. Όσοι περιηγητές την επισκεφτήκανε έμειναν κατενθουσιασμένοι και την περιγράψανε με τα ωραιότερα λόγια. ’Ακόμα και «κάνιστρο λουλουδιών» την είπανε.

Αύτη ή ευφορία της μεσσηνιακής γης έκανε, στα παμπάλαια χρόνια, τούς άλλοτε σκληροτράχηλους δωρικούς κατοίκους της μαλθακούς και τρυφηλούς, γι’ αυτό και τούς νίκησαν και τούς υπόταξαν οι Σπαρτιάτες. Συνεχίστε την ανάγνωση του “17. ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ, ΙΘΩΜΗ”

Ομιλία για τον εορτασμό της Επετείου του Πολυτεχνείου 2016 Στην Ε.Ε.Λ

 Σωτηρης Νικολακοπουλος

Τιμούμε σήμερα και γιορτάζουμε μια επέτειο. Την επέτειο του Πολυτεχνείου, την 17η Νοέμβρη 1973. Η ημέρα αυτή που θα θυμίζει σε όλους μας πως για τη λευτεριά χρειάζονται αγώνες. Στον αγώνα αυτό τα νιάτα της πατρίδας μας έδωσαν το μεγάλο παρών με επικεφαλής τους φοιτητές του Πολυτεχνείου. Δίκαια λοιπόν καθιερώθηκε ως γιορτή της νεολαίας, γιορτή Σχολική.

Ένας απo τους σκοπούς της σημερινής γιορτής είναι να μη ξεχάσουμε τι έγινε τότε σαν σήμερα. Γι” αυτό ας γυρίσει η μνήμη μας στο 1973. Μια χρονιά πικρή; η πιο πικρή ίσως της εφτάχρονης στρατιωτικής δικτατορίας Η χούντα είχε κυρίευση κάθε ιδέα δικαιοσύνης, κάθε ιδέα αξιοπρέπειας των πολιτών και ιδιαίτερα των φοιτητών, γιατί ήξερε πώς τα φοιτητικά νιάτα ήταν ο μεγάλος εχθρός της:

Τα βάσανα, οι εξορίες, οι ταπεινώσεις σπάνια έφταναν στο λαό γιατί η τηλεόραση, το ραδιόφωνο και οι εφημερίδες ήταν στα χέρια της χούντας και σ” όλα υπήρχε λογοκρισία. Μόνο εκείνοι που ήξεραν από κοντά τα βάσανα των συγγενών και των φίλων τους στην εξορία ή στη φυλακή μπορούσαν να μας πουν για τις ταλαιπωρίες που περνούσε ο λαός μας. Αλλά η πίκρα σιγά – σιγά μεγάλωνε, φούντωσε σαν Θολό κατεβασμένο ποτάμι και έγινε οργή στα χρόνια που κύλησαν.

Και άρχισαν τότε οι πρώτες αντιδράσεις ενάντια στη Χούντα. Οι εργάτες έκαναν, απεργίες, οι σπουδαστές των ανωτάτων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων έκαναν αποχές μαθημάτων. Συνεχίστε την ανάγνωση του “16. Ομιλία για τον εορτασμό της Επετείου του Πολυτεχνείου”