Ομιλία για τον εορτασμό της Επετείου του Πολυτεχνείου 2016 Στην Ε.Ε.Λ
Σωτηρης Νικολακοπουλος
Τιμούμε σήμερα και γιορτάζουμε μια επέτειο. Την επέτειο του Πολυτεχνείου, την 17η Νοέμβρη 1973. Η ημέρα αυτή που θα θυμίζει σε όλους μας πως για τη λευτεριά χρειάζονται αγώνες. Στον αγώνα αυτό τα νιάτα της πατρίδας μας έδωσαν το μεγάλο παρών με επικεφαλής τους φοιτητές του Πολυτεχνείου. Δίκαια λοιπόν καθιερώθηκε ως γιορτή της νεολαίας, γιορτή Σχολική.
Ένας απo τους σκοπούς της σημερινής γιορτής είναι να μη ξεχάσουμε τι έγινε τότε σαν σήμερα. Γι” αυτό ας γυρίσει η μνήμη μας στο 1973. Μια χρονιά πικρή; η πιο πικρή ίσως της εφτάχρονης στρατιωτικής δικτατορίας Η χούντα είχε κυρίευση κάθε ιδέα δικαιοσύνης, κάθε ιδέα αξιοπρέπειας των πολιτών και ιδιαίτερα των φοιτητών, γιατί ήξερε πώς τα φοιτητικά νιάτα ήταν ο μεγάλος εχθρός της:
Τα βάσανα, οι εξορίες, οι ταπεινώσεις σπάνια έφταναν στο λαό γιατί η τηλεόραση, το ραδιόφωνο και οι εφημερίδες ήταν στα χέρια της χούντας και σ” όλα υπήρχε λογοκρισία. Μόνο εκείνοι που ήξεραν από κοντά τα βάσανα των συγγενών και των φίλων τους στην εξορία ή στη φυλακή μπορούσαν να μας πουν για τις ταλαιπωρίες που περνούσε ο λαός μας. Αλλά η πίκρα σιγά – σιγά μεγάλωνε, φούντωσε σαν Θολό κατεβασμένο ποτάμι και έγινε οργή στα χρόνια που κύλησαν.
Και άρχισαν τότε οι πρώτες αντιδράσεις ενάντια στη Χούντα. Οι εργάτες έκαναν, απεργίες, οι σπουδαστές των ανωτάτων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων έκαναν αποχές μαθημάτων.
Ο λαός της Αθήνας όπως και ολόκληρος ο Ελληνικός λαός, περίμενε τους τελευταίους μήνες πως θ” άλλαζε η πολιτική κατάσταση της χώρας ύστερα από τα χτυπήματα που δεχόταν καθημερινά. Γιατί επιτέλους ύστερα από τόσα χρόνια και κάτω από την πίεση και την αντίδραση του λαού και λόγω των εσωτερικών της αντιθέσεων η δικτατορία αποφάσισε να φορέσει φιλελεύθερη μάσκα διορίζοντας πρωθυπουργό κάποιο πολιτικό. Ο λαός περίμενε και περίμενε, μα η πολυπόθητη αλλαγή, η αποκατάσταση της δημοκρατίας δεν ερχόταν.
Η αγανάκτηση του λαού μεγαλώνει. Τα προβλήματα αντί να λύνονται, πληθαίνουν. Η νεολαία και προπαντός οι φοιτητές, το πιο μαχητικό τμήμα του λαού μας βλέπουν ότι τα αιτήματά τους τα σχετικά με την αποκατάσταση της δημοκρατίας στα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα και τον εκδημοκρατισμό της λειτουργίας του εκπαιδευτικού μας συστήματος, δεν Θα λυθούν, αν δεν γίνει η πολιτική αλλαγή στην πατρίδα μας.
Για την συγκεκριμένη αυτή αλλαγή ο αγώνας των φοιτητών γίνεται κάθε μέρα και πιο έντονος, και σιγά – σιγά από καθαρά φοιτητικός και συνδικαλιστικός γίνεται αγώνας όλου του λαού, γίνεται αγώνας πολιτικός, γίνεται αγώνας για τα πιο απαραίτητα πράγματα: Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία.
Οι λέξεις αυτές ήταν το σύνθημα που μέσα του κρύβονταν η λύση των προβλημάτων εκείνης της εποχής. Και τα προβλήματα οικονομικά; επαγγελματικά, κοινωνικά απασχολούν όλους τους εργαζόμενους, όλο τον λαό: Κάτω λοιπον από τη στρατιωτική δικτατορία το μόνο που απομένει είναι η διαμαρτυρία. Αρχίζουν τα συλλαλητήρια, απεργίες, στάσεις εργασίας, αποχή από τα μαθήματα. Παντού πρώτοι οι φοιτητές πρωτοστατούν, προετοιμάζουν όλες τις αγωνιστικές κινητοποιήσεις.
Και φθάνουμε στο Νοέμβρη του 1973 που οι φοιτητές με κέντρο το Πολυτεχνείο Θ” αρχίσουν ένα αγώνα ενάντια στο καθεστώς. Ο αγώνας του Πολυτεχνείου από φοιτητική διαμαρτυρία γίνεται λαϊκό ξέσπασμα.
Στον αγώνα παίρνουν μέρος όχι μόνο φοιτητές, αλλά και η νεολαία όλων των κοινωνικών τάξεων και πολιτικών παρατάξεων: Ξεκινούν ένα αγώνα δύσκολο, μα τους δυναμώνει η πίστη στην ελευθερία και τους στηρίζει ελπίδα πως η δικτατορία δεν μπορεί να μείνει πια πολύ ακόμα.
Όπως και άλλες φορές στην ιστορία της πατρίδας μάς, αλλά τώρα περισσότερο από ποτέ, τα Ελληνικά νιάτα φλογισμένα από τον πόθο της ελευθερίας, αδερφωμένα κάνουν έναν αγώνα μέχρι Θανάτου, γιατί όπως πολύ καλά το ξέρουν οι Έλληνες «Η ελευθερία δεν χαρίζεται, κατακτιέται.
Τα ελληνικά νιάτα γι” άλλη μια φορά έδειξαν ότι ξέρουν ν” αντιστέκονται στη βία. Έδειξαν ότι ξέρουν να υπερασπίζονται την Ελευθερία που είναι βγαλμένη – Απο τα κόκαλα των Ελλήνων τα ιερά- Ξεσηκώθηκαν και πάλι για να δικαιώσουν τον Ελευθέριο Βενιζέλο που είχε πει: «Ένα Έθνος χωρίς επαναστατημένα νιάτα είναι χαμένο».
Στο Πολυτεχνείο 14 Νοέμβρη 1973
Οι φοιτητές οργανώνουν τον αγώνα τους και αποφασίζουν να κλειστούν στο Πολυτεχνείο. Για το σκοπό αυτό δημιουργούν διάφορες επιτροπές για την καλύτερη διεξαγωγή του αγώνα. Αρχίζουν να συγκεντρώνουν τρόφιμα, φάρμακα, ορίζονται φρουρές στα πιο επίκαιρα σημεία του Πολυτεχνείου.
Στις 15 Νοέμβρη 1973:
Οργανώνεται και ιατρείο για την χειρότερη περίπτωση. Η ημέρα περνάει γεμάτη ανησυχία για το τι Θα αποφασίσει η χούντα μετά την κατάσταση που δημιουργήθηκε στο χώρο του Πολυτεχνείου. Και το βράδυ ακούγεται στην επαναστατημένη πόλη το μήνυμα «Εδώ Πολυτεχνείο, Εδώ Πολυτεχνείο». Και ακούονται οι πρώτες εκπομπές των ελεύθερων πολιορκημένων και αγωνιζομένων φοιτητών από το ραδιοφωνικό σταθμό που έστησαν. .
Οι φοιτητές στέλνουν αγωνιστικά συνθήματα, διαδηλώνουν την θέλησή τους να συνεχίσουν τον δίκαιο αγώνα τους και ζητούν την συμπαράσταση του λαού και των πολιτικών ηγετών του τόπου. Και ο λαός πρόθυμα προσφέρει την υλική του και ηθική του βοήθεια.
Το πρωί της 16 Νοέμβρη οι φοιτητές ορίζουν την τελική συντονιστική επιτροπή που αποτελείται και από δυο εκπροσώπους των εργατών. Γύρω απ” το Πολυτεχνείο έχουν συγκεντρωθεί χιλιάδες λαού φοιτητές και φοιτήτριες, εργάτες και εργάτριες, μαθητές και μαθήτριες, δημόσιοι υπάλληλοι και πολίτες κάθε κοινωνικής τάξης. Άλλοι νέοι οχυρώνουν τον χώρο του Πολυτεχνείου με οδοφράγματα, άλλοι προσπαθούν ν” ακινητοποιήσουν τα λεωφορεία και τα τρόλεϊ.
Ο λαός της Ελλάδας και ιδιαίτερα ο λαός της Αθήνας ζει όλη αυτή την κατάσταση με ανησυχία και αγωνία, προσεύχεται και φοβάται ίσως, μα και ελπίζει, περιμένει ότι κάτι καλό Θα γίνει στο τέλος.
Το Πολυτεχνείο γεμάτο αγωνιστές της ελευθερίας και της Δημοκρατίας, στα προαύλια, στις αίθουσες, στις ταράτσες, τραγουδούν και φωνάζουν όλοι μαζί: «Ζήτω η Λευτεριά, Κάτω η τυραννία, Είμαστε αδέρφια. Οι νεαροί αγωνιστές μέσα στο Πολυτεχνείο και έξω ο κόσμος παίρνουν θάρρος και συνεχίζουν. Στα αγνά αυτά Ελληνόπουλα που όπως λέει ο ποιητής «Νωρίς εβγήκανε καταμπροστά στον ήλιο με πάνου και κάτου απλωμένη την αφοβιά σα σημαία» και στα ειρηνικά τους συνθήματα, τα μόνο όπλα τους. Θα στείλει τελικά ο δικτάτορας τα τανκς να τα χτυπήσουν.
Εδώ πρέπει να τονιστεί ότι η χουντική κυβέρνηση είχε διαβεβαιώσει τον Πρύτανη ότι: «ο χώρος είναι άσυλο φοιτητών ιερό και δεν Θα παραβιασθεί»: Παρά τη διαβεβαίωση πυροβολούν τους άοπλους φοιτητές και όσους τους συμπαραστέκονται. Επιτίθενται με γκλομπς, και χτυπούν όσους συναντούν γύρω από το Πολυτεχνείο. Πολλοί τραυματίες και μερικοί νεκροί.
Ο πολιορκημένος ραδιοφωνικός σταθμός ζητάει τη βοήθεια γιατρών για τους τραυματίες. Πολλοί γιατροί πήγαν αν και κινδύνευαν, και προσέφεραν κάθε δυνατή βοήθεια.
17 Νοέμβρη 1973, ώρα 2 το πρωί. Τα τανκ πλησιάζουν το Πολυτεχνείο. Οι πολιορκημένοι φοιτητές φωνάζουν «Φαντάροι, είμαστε άοπλοι, είμαστε αδέρφια, μη μας χτυπήσετε».
Ώρα 3 το πρωί. Ένα τανκ γκρεμίζει την πόρτα του Πολυτεχνείου και στρατός και αστυνομικοί μπαίνουν στο προαύλιο. Ο ραδιοφωνικός σταθμός των φοιτητών καταγγέλλει στον Ελληνικό λαό την ανίερη πράξη του δικτάτορα. Οι φοιτητές, μπροστά στην κατάσταση που δημιουργήθηκε, προσπαθούν να φύγουν, πηδώντας τα κάγκελα; μα δέχονται, αγριότατες επιθέσεις. Πολλοί φαντάροι, αν και έχουν διαταγή να χτυπούν αλύπητα, προστατεύουν τους φοιτητές και τους βοηθούν να φύγουν. Πάρα πολλοί φοιτητές και πολίτες πιάστηκαν και οδηγήθηκαν στην Ε.Σ.Α., όπου βασανίστηκαν.
Ο Ραδιοφωνικός Σταθμός των ελεύθερων αγωνιζομένων φοιτητών και των ελεύθερων αγωνιζομένων πολιτών μεταδίδει «Λαέ, μας σκοτώνουν! Την ώρα τούτη πεθαίνουμε για τη λευτεριά! σου! Μας σκοτώνουν! Βοήθεια! Θα νικήσουμε! Ο φασισμός δε θα περάσει… Να, έφτασαν. Ακούτε τους πυροβολισμούς… «Σε γνωρίζω από την κόψη του σπαθιού την τρομερή…» και μετά δεν ξανακούστηκε τη βραδιά εκείνη.
Το κυνηγητό των φοιτητών και των πολιτών συνεχίστηκε μέχρι το πρωί. Οι νεκροί στο Πολυτεχνείο είναι 18 και τραυματίες 1.103.
Πόσος ήταν ο πόθος του λαού μας για δημοκρατία το είδαμε στο ξέσπασμά του τον Ιούλιο του 1974.. Πόσος ήταν ο πόνος μας, αλλά και ή περηφάνια μας για τους ήρωες του Πολυτεχνείου το είδαμε το Νοέμβρη του 1974 ακριβώς στην πρώτη επέτειο των γεγονότων του Πολυτεχνείου, όπως το βλέπουμε και σε κάθε επέτειο, κάθε 17 του Νοέμβρη. Η κοσμοσυρροή, η ανθρωποθάλασσα στο Πολυτεχνείο, στον τόπο της Θυσίας, είναι το μεγάλο προσκύνημα στη μνήμη των αγωνιστών του. Ατέλειωτη σειρά απ” τα πιο όμορφά λουλούδια της ελληνικής γης σκεπάζουν την πόρτα του Πολυτεχνείου το σύμβολο αυτό εκείνης της ένδοξης μέρας. Τα μηνύματα στα χιλιάδες χαρτάκια είναι ο τυπωμένος πόνος για τον χαμό των νέων παιδιών για την άδικη και άνιση μεταχείριση που τους έγινε εκείνο το αξέχαστο βράδυ στις 17 Νοέμβρη 1973.
Και φέτος πάλι στον 3ή/μέρο γιορτασμό του Πολυτεχνείου θα πλημμυρίσει το προαύλιο και οι δρόμοι γύρω από κάθε λογής ανθρώπους που ξέρουν να τιμούν τους αγωνιστές της ελευθερίας και της δημοκρατίας, διατηρώντας ζωντανή τη μνήμη των ηρώων.
Ας σταθούμε κι εμείς μπροστά στην πόρτα του Πολυτεχνείου, ταπεινοί προσκυνητές, κι ας προσευχηθούμε να απαλύνουν οι ψυχές όλων μας. Και η μνήμη να μη χρειασθεί παρά για να διδάξει σε όλους μας πόσο μεγάλο είναι το χρέος μας να διαφυλάξουμε το αγαθό της δημοκρατίας και της ελευθερίας, Εθνικής, Πολιτικής, Κοινωνικής. Γιατί σκοπός του ανθρώπου είναι να χαίρεται τη λευτεριά και την ευθύνη της δημιουργίας και δεν δημιουργεί κανείς χωρίς ελευθερία.
Σήμερα που τιμάμε το πιο πρόσφατο ηρωικό γεγονός της νεώτερης ιστορίας μας ξέρουμε ότι το Πολυτεχνείο έδωσε κραυγή και αίμα για να σαρωθεί η δικτατορία που με το έτσι θέλω μας καταπίεσε 7 ολόκληρα χρόνια…
Τα γεγονότα πρέπει να μας διδάσκουν και το Πολυτεχνείο με τον αγώνα του μας διδάσκει ότι ο λαός ενωμένος οργανώνεται και νικά τον οποιοδήποτε εχθρό του. Ενότητα κι αποφασιστικότητα πρεπει να είναι το νόημα της Ειρηνικής πορείας που κλείνει κάθε χρόνο τη γιορτή και παντα
Στα αυτιά μας Θα αντηχεί κάθε χρόνο αυτές τις μέρες. Εδώ Πολυτεχνείο, Εδώ Πολυτεχνείο ο Σταθμός των ελεύθερων Ελλήνων Γιατί τούτος ο λαός δεν γονατίζει….