Συντάκτης: sotiris

Η πρώτη δομημένη μέθοδος ανάλυσης της ροής μιας διαδικασίας, παρουσιάστηκε από τον Frank Gilbreth στα μέλη της «Αμερικάνικης Κοινότητας Μηχανολόγων Μηχανικών» (ASME) το 1921 στα πλαίσια του «Διάγραμμα Ροής-Πρώτα βήματα στην εύρεση της καλύτερης λύσης». Τα εργαλεία του Gilbreth γρήγορα βρήκαν το δρόμο τους στον κύκλο της βιομηχανικής μηχανικής. Στις αρχές της δεκαετίας του 1930 ένας μηχανικός, ο Allan H. Mogensen ξεκίνησε να εκπαιδεύει επιχειρηματίες στη χρήση κάποιων εργαλείων της βιομηχανικής μηχανικής στα πλαίσια των συνεδρίων «Απλοποίηση των εργασιών» στο Lake Placid της Νέας Υόρκης.  Ένας απόφοιτος του 1944 της τάξης του Mogensen, ο Art Spinanger υιοθέτησε αυτά τα εργαλεία στην Procter and Gamble όπου ανέπτυξε το Deliberate Methods Change Program. Άλλος ένας απόφοιτος, ο Ben S. Graham, διευθυντής του Formcraft Engineering at Standard Register Corporation, προσάρμοσε το διάγραμμα ροής διαδικασιών στην επεξεργασία πληροφοριών με την ανάπτυξη του διαγράμματος πολλαπλών ροών για να δείξει πολλαπλά δεδομένα και τις σχέσεις μεταξύ τους. Το 1947, η ASME βελτίωσε ένα σύμβολο, το ASME Standard for Process Charts των Mishad, Ramsan και Raiaan, το οποίο υπήρχε στο αρχικό έργο του Gilbreth. O Daglas Hartree εξήγησε πως το διάγραμμα ροής των Herman Goldstine και John Von Neuman (αρχικά “diagram”) μπορεί να σχεδιάσει προγράμματα για υπολογιστές. Η προχωρημένη του έκθεση εγκρίθηκε από τους μηχανικούς της IBM. Το αρχικό διάγραμμα ροής των Goldstine και Von Neuman μπορεί να εντοπιστεί στην αδημοσίευτη αναφορά τους «Σχεδιάζοντας και κωδικοποιώντας προβλήματα για ένα ηλεκτρονικό υπολογιστικό όργανο, Μέρος ΙΙ, Τόμος Ι», (1947). Το διάγραμμα ροής είναι ένα διαδεδομένο μέσο για την περιγραφή υπολογιστικών αλγορίθμων. Μοντέρνες τεχνικές όπως τα UML Activity Diagrams μπορούν να θεωρηθούν ως επεκτάσεις αυτού του διαγράμματος. Στη δεκαετία του 1970,  και για την Ελλαδα το 1980  η δημοτικότητα των διαγραμμάτων ροής μειώθηκε όταν διαδραστικά computer terminals και γλώσσες προγραμματισμού τρίτης γενιάς έγιναν τα συνηθισμένα εργαλεία για τον προγραμματισμό υπολογιστών, αφού οι αλγόριθμοι μπορούν να εκφραστούν πιο συνοπτικά και ευανάγνωστα ως “κώδικας πηγής” σε τέτοια γλώσσα. Συχνά χρησιμοποιούνται ψευτο-κώδικες, που χρησιμοποιούν τους κοινούς ιδιωματισμούς τέτοιων γλωσσών χωρίς να εισχωρούν σε λεπτομέρειες…

Οι βασικές έννοιες που πρέπει κανείς να εξετάσει για να μπορεί να σκεφθεί λογικά και να μιλήσει με νόημα για τους υπολογιστές είναι: Τι είναι υπολογιστές; Τι μπορούν να κάνουν οι υπολογιστές; Πώς μπορούμε να επικοινωνούμε με τους υπολογιστές; Στο συνοπτικό λεξικό της
Οξφόρδης (Concise Oxford Dictionary, 1964) η λέξη υπολογιστής (Computer) ορίζεται απλά ως «ηλεκτρονική υπολογιστική μηχανή». Ο αρχικός αντικειμενικός στόχος για την ανακάλυψη του υπολογιστή ήταν να δημιουργηθεί μία γρήγορη υπολογιστική μηχανή. Σήμερα διαπιστώνεται ότι ένα μεγάλο ποσοστό των υπολογισμών αφορά εφαρμογές που είναι μη μαθηματικής ή μη αριθμητικής φύσης.
Σημειώνουμε το βασικό γεγονός ότι ο υπολογιστής ενεργεί με βάση τις πληροφορίες που δέχεται. Οι πληροφορίες αυτές, που στην υπολογιστική ορολογία καλούνται «δεδομένα» (data), δίνονται με μορφή διάφορων σχημάτων και μεγεθών, από μαθηματικές εξισώσεις έως λεπτομέρειες για το εργατικό δυναμικό μιας εταιρείας που απαιτείται για την παραγωγή του μισθολογίου ή ακόμα μεγάλου όγκου δεδομένων που χρειάζονται σε επιστημονικές εφαρμογές.
Η επεξεργασία πληροφοριών από τους υπολογιστές θεωρείται θεμελιώδης και εκφράζεται με τη λέξη ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΚΗ (Informatics). Η Πληροφορική είναι η επιστήμη της επεξεργασίας πληροφοριών, δηλαδή των μεθόδων καταγραφής, χειρισμού και ανάκτησης πληροφοριών και θεωρείται από πολλούς επιστήμονες ότι είναι η ουσία των υπολογισμών.

Ο όρος Πληροφορική χρησιμοποιείται κύρια στις κεντρικές ευρωπαϊκές χώρες, ενώ στις αγγλοσαξονικές χώρες και στις Η.Π.Α. χρησιμοποιείται περίπου ισοδύναμα ο όρος «επιστήμη υπολογισμών» (computing
science ή computing). Στις χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης χρησιμοποιείται με την ίδια σημασία ο όρος «κυβερνητική» (cybernetics).

Οι διάφορες ηλεκτρομηχανικές κατασκευές έλυναν αποτελεσματικά κάποια συγκεκριμένα προβλήματα. Υπήρχαν βέβαια τα προβλήματα του όγκου και του κόστους. Αυτά μάλλον ώθησαν το 1943 τον Τόμας Ουότσον (Thomas Watson), διευθυντή της εταιρείας IBM, να δηλώσει : “Νομίζω ότι στην παγκόσμια αγορά χρειάζονται το πολύ πέντε υπολογιστές”.  O ENIAC, ο πρώτος Ηλεκτρονικός Υπολογιστής γενικής χρήσης Το επόμενο βήμα ήταν η επινόηση μιας μηχανής γενικού σκοπού που θα μπορούσε να λύνει προβλήματα διαφόρων ειδών. Εδώ εμφανίστηκε ο Ούγγρος μαθηματικός Τζον φον Νόιμαν, μια εργασία του οποίου δημοσιεύτηκε τον Ιούνιο του 1945 με τίτλο Προσχέδιο έκθεσης για τον EDVAC, όπου περιέγραφε τη λογική λειτουργία μιας υπολογιστικής μηχανής που χρησιμοποιούσε το δυαδικό σύστημα και αποθήκευε στην μνήμη της το πρόγραμμά της. Μετά από αυτή την εργασία οι σημερινοί υπολογιστές λέγονται και μηχανές αρχιτεκτονικής φον Νόιμαν. Περιγράφοντας με αδρές γραμμές μια μηχανή φον Νόιμαν, λέμε ότι έχει: Συνεχίστε την ανάγνωση του “Ο Computer με απλά λόγια”